هفده مطالعه واجد شرایط با مجموع 931 شرکت‌کننده شناسایی شدند. اکثر شرکت‌کنندگان مبتلا به یبوست مزمن و دفع مدفوع دیس‌سینرژیک (dyssynergic defecation) بودند. شانزده مورد از کارآزمایی‌ها به دلیل کورسازی (blinding) دارای خطر بالای سوگیری بودند. سوگیری ریزش نمونه (attrition bias) (4 کارآزمایی) و دیگر سوگیری‌های بالقوه (5 کارآزمایی) نیز مورد توجه قرار گرفتند. به دلیل وجود تفاوت میان جمعیت مطالعه، ناهمگونی (heterogeneity) در حجم نمونه مختلف و طیف وسیعی از معیارهای پیامد مختلف، انجام متاآنالیز امکان‌پذیر نبود. اندازه تاثیرگذاری (effect size) متفاوتی از مداخله گزارش شد، از 40% تا 100% از بیمارانی که بیوفیدبک دریافت کردند، پس از مداخله بهبود یافتند. در حالی که بیوفیدبک الکترومیوگراف (electromyograph; EMG) شایع‌ترین عامل مورد استفاده بود، شواهدی وجود ندارد که نشان دهد هر یک از روش‌های بیوفیدبک موثرتر از هر روش دیگر بیوفیدبک است یا خیر. شواهدی را با کیفیت پائین یا بسیار پائین پیدا کردیم که نشان می‌دهد بیوفیدبک نسبت به دیازپام (diazepam) خوراکی، بیوفیدبک ساختگی و ملیّن‌ها برتری دارد. یک مطالعه (60 = n) نشان داد که بیوفیدبک EMG نسبت به دیازپام خوراکی برتر است. یبوست در هفتاد درصد (21/30) از بیماران دریافت‌کننده بیوفیدبک در پیگیری سه ماهه در مقایسه با 23% (7/30) از بیماران دریافت‌کننده دیازپام بهبود یافت (RR: 3.00؛ 95% CI؛ 1.51 تا 5.98). یک مطالعه بیوفیدبک مانومتری را با بیوفیدبک ساختگی یا درمان استاندارد متشکل از رژیم غذایی، ورزش و ملیّن مقایسه کرد. میانگین تعداد دفعات حرکات کامل و خودبه‌خودی روده‌ای (complete spontaneous bowel movements; CSBM) در هر هفته طی سه ماه در گروه بیوفیدبک 4.6 در مقایسه با 2.8 در گروه بیوفیدبک ساختگی بود (MD: 1.80؛ 95% CI؛ 1.25 تا 2.35؛ 52 بیمار). میانگین تعداد CSBM در هر هفته طی سه ماه 4.6 در گروه بیوفیدبک در مقایسه با 1.9 در گروه مراقبت استاندارد بود (MD: 2.70؛ 95% CI؛ 1.99 تا 3.41؛ 49 بیمار). مطالعه دیگر (109 = n) بیوفیدبک EMG را با درمان متداول با ملیّن‌ها و توصیه‌های غذایی و سبک زندگی مقایسه کرد. این مطالعه نشان داد که هم در 6 ماه و هم در 12 ماه، 80% (43/54) از بیماران دریافت‌کننده بیوفیدبک در مقایسه با 22% (12/55) از بیماران تحت درمان با ملیّن‌ها بهبودی بالینی را گزارش کردند (RR: 3.65؛ 95% CI؛ 2.17 تا 6.13). برتری برخی از پروسیجرهای جراحی (تقسیم پارشیال پوبورکتالیس (partial division of puborectalis) و رزکسیون ترانس‌آنال رکتال با منگنه (stapled transanal rectal resection; STARR)) نسبت به بیوفیدبک گزارش شدند، اگرچه خطر بروز عوارض جانبی در گروه‌های جراحی بالا بود (عفونت زخم، بی‌اختیاری مدفوع، درد، و خونریزی نیازمند به مداخله جراحی بیشتر). درمان موفقیت‌آمیز، که به صورت کاهش نمره مدفوع انسدادی > 50% در یک سال تعریف می‌شود، در 33% (3/39) از بیماران دریافت‌کننده بیوفیدبک EMG در مقایسه با 82% (44/54) از بیماران دریافت‌کننده STARR گزارش شد (RR: 0.41؛ 95% CI؛ 0.26 تا 0.65). برای مطالعه دیگر، میانگین نمره یبوست در یک سال در گروه بیوفیدبک با بالون دارای حس‌گر (balloon sensory biofeedback) 16.1 در مقایسه با 10.5 در گروه جراحی تقسیم پارشیال پوبورکتالیس (partial division of puborectalis) بود (MD: 5.60؛ 95% CI؛ 4.67 تا 6.53؛ 40 بیمار). مطالعه دیگر (60 = n) دریافت که تفاوت قابل توجهی از نظر اثربخشی وجود ندارد که برتری مداخله جراحی (میومکتومی خلفی اسفنکتر داخلی آنال و پوبورکتالیس) را نسبت به بیوفیدبک نشان دهد. نتایج متناقضی در رابطه با اثربخشی نسبی بیوفیدبک و سم بوتولینوم-A به دست آمد. یک مطالعه کوچک (48 شرکت‌کننده) نشان داد که تزریق سم بوتولینوم-A ممکن است مزایای کوتاه‌مدتی نسبت به بیوفیدبک داشته باشد، اما تاثیرات نسبی درمان‌ها در یک سال پیگیری نامطمئن بود. هیچ موردی از عارضه جانبی برای بیوفیدبک گزارش نشد، اگرچه این مورد به‌طور خاص در اکثر مطالعات گزارش نشد. نتایج همه این مطالعات باید با احتیاط تفسیر شوند زیرا آنالیزهای GRADE کیفیت کلی شواهد را برای پیامدهای اولیه (یعنی بهبود بالینی یا کلی، همانطور که توسط مطالعات تعریف شد)، به دلیل وجود خطر بالای سوگیری (یعنی مطالعات برچسب-باز، سوگیری خود-انتخابی (self-selection bias)، داده‌های ناقص پیامد، و عدم تعادل میان بیماران در ابتدای مطالعه) و عدم دقت (imprecision) (یعنی داده‌های پراکنده)، در سطح پائین یا بسیار پائین ارزیابی کرد.