عفونت‌های پوست و بافت نرم مانند زرد زخم، آبسه‌ها، زخم‌ها، و عفونت‌های محل جراحی از عفونت‌های شایع پوستی هستند. برای عفونت‌های جدی پوست و بافت نرم که بافت‌های عمیق تر را درگیر می‌کنند، نرخ مرگ‌ومیر و هزینه‌های درمان بالا است. لینزولید (linezolid) و وانکومایسین (vancomycin) آنتی‌بیوتیک‌هایی هستند که در درمان عفونت‌های پوست و بافت نرم، به ویژه عفونت‌های ناشی از باکتری‌هایی که به برخی از آنتی‌بیوتیک‌ها مقاومت نشان می‌دهند، موثر هستند. این مرور نه RCT را با مجموع 3144 شرکت‌کننده شناسایی کرد، و به مقایسه درمان با لینزولید در برابر درمان با وانکومایسین برای عفونت‌های پوست و بافت نرم پرداخت. هیچ کارآزمایی جدیدی برای نخستین نسخه به‌روز شده این مرور شناسایی نشد. لینزولید برای درمان این عفونت‌ها موثرتر از وانکومایسین بود. در گروهی از بیماران که با لینزولید درمان شدند، عوارض پوستی کمتری مشاهده شد. هیچ تفاوتی میان دو گروه در تعداد مرگ‌های گزارش شده وجود نداشت، و افرادی که با لینزولید درمان شدند، طول مدت بستری کوتاه‌تری در بیمارستان نسبت به افرادی داشتند که با وانکومایسین درمان شدند. هزینه روزانه درمان سرپایی با لینزولید خوراکی کمتر از وانکومایسین داخل وریدی بود، اگرچه برای درمان بیماران بستری، لینزولید گران‌تر از وانکومایسین تمام شد. در آینده برای تایید این نتایج به انجام کارآزمایی‌هایی با طراحی خوب نیاز خواهد بود، زیرا کارآزمایی‌هایی که از آنها این نتیجه‌گیری‌ها گرفته شد، کیفیت روش‌شناسی (methodology) ضعیفی داشتند، در معرض خطر بالای سوگیری بودند و توسط شرکت داروسازی سازنده لینزولید تامین مالی شدند.
به نظر می‌رسد لینزولید برای درمان افراد مبتلا به SSTI، از جمله SSTIهای ناشی از MRSA، موثرتر از وانکومایسین باشد. شواهد موجود در معرض خطر سوگیری بالا قرار دارد و بر اساس مطالعاتی است که توسط شرکت داروسازی سازنده لینزولید پشتیبانی شدند. برای تایید شواهد موجود، انجام RCTهایی که به خوبی طراحی شده و به طور مستقل تامین مالی شوند، مورد نیاز است.
موربیدیتی و هزینه‌های درمان مرتبط با عفونت‌های پوست و بافت نرم (skin and soft tissue infections; SSTIs) بالا است. لینزولید (linezolid) و وانکومایسین (vancomycin) آنتی‌بیوتیک‌هایی هستند که معمولا در درمان عفونت‌های پوست و بافت نرم، به ویژه عفونت‌های ناشی از استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی‌سیلین ( methicillin-resistant Staphylococcus aureus; MRSA) استفاده می‌شوند.
مقایسه تاثیرات و بی‌خطری (safety) استفاده از لینزولید و وانکومایسین در درمان افراد مبتلا به SSTI.
برای نخستین به‌روزرسانی این مرور، جست‌وجوهایی را در بانک‌های اطلاعاتی زیر انجام دادیم: پایگاه ثبت تخصصی گروه زخم‌ها در کاکرین (جست‌وجو در 24 مارچ 2015؛ پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL) (
کتابخانه کاکرین
)؛ Ovid MEDLINE؛ Ovid MEDLINE (In-Process & Other Non-Indexed Citations)؛ Ovid EMBASE؛ و EBSCO CINAHL . همچنین برای دریافت جزئیات کارآزمایی‌های منتشر نشده و در حال انجام، با تولید کنندگان تماس گرفتیم. استنادها را در تمام کارآزمایی‌های به دست آمده و مقالات مرور اصلی بررسی کردیم تا کارآزمایی‌های بیشتری را شناسایی کنیم.
همه کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای (randomised controlled trials; RCTs) را وارد کردیم که لینزولید را با وانکومایسین در درمان SSTI مقایسه کردند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را انتخاب کرده، خطر سوگیری (bias) را ارزیابی و داده‌ها را استخراج کردند. پیامدهای اولیه عبارت بودند از درمان بالینی، درمان میکروبیولوژیکی، و مورتالیتی مرتبط با SSTI و مرتبط با درمان. آنالیزهای زیر گروه را با توجه به سن، و اینکه عفونت ناشی از MRSA بود یا خیر، انجام دادیم.
هیچ کارآزمایی جدیدی برای نخستین نسخه به‌روز شده این مرور شناسایی نشد. نه مورد RCT (3144 شرکت‌کننده) را وارد کردیم. لینزولید با نرخ درمان بالینی (RR: 1.09؛ 95% CI؛ 1.03 تا 1.16) و نرخ درمان میکروبیولوژیکی (RR: 1.08؛ 95% CI؛ 1.01 تا 1.16) بهتری در بزرگسالان همراه بود. برای آن دسته از عفونت‌های ناشی از MRSA، لینزولید در نرخ درمان بالینی (RR: 1.09؛ 95% CI؛ 1.03 تا 1.17) و نرخ درمان میکروبیولوژیکی (RR: 1.17؛ 95% CI؛ 1.04 تا 1.32) به‌طور قابل‌توجهی موثرتر از وانکومایسین ظاهر شد. هیچ RCTای، مورتالیتی مرتبط با SSTI و درمان را گزارش نکرد. تفاوت معنی‌داری در مورتالیتی به هر علتی (all-cause mortality) میان لینزولید و وانکومایسین وجود نداشت (RR: 1.44؛ 95% CI؛ 0.75 تا 2.80). موارد کمتری از سندرم مرد قرمز (red man syndrome) (RR: 0.04؛ 95% CI؛ 0.01 تا 0.29)، خارش (RR: 0.36؛ 95% CI؛ 0.17 تا 0.75) و بثورات (RR: 0.27؛ 95% CI؛ 0.12 تا 0.58) در گروه لینزولید در مقایسه با وانکومایسین مشاهده شد، با این حال افراد بیشتری هنگام درمان با لینزولید، ترومبوسیتوپنی (RR: 13.06؛ 95% CI؛ 1.72 تا 99.22) و حالت تهوع (RR: 2.45؛ 95% CI؛ 1.52 تا 3.94) را گزارش کردند. با توجه به داده‌های موجود، به نظر می‌رسد که مدت بستری در بیمارستان برای افرادی که در گروه لینزولید بودند نسبت به گروه وانکومایسین کوتاه‌تر بود. هزینه روزانه درمان سرپایی با لینزولید خوراکی کمتر از وانکومایسین داخل وریدی بود. اگرچه هزینه درمان بیماران بستری با لینزولید بیشتر از درمان بستری با وانکومایسین به ازای هر روز است، میانه (median) طول مدت بستری در بیمارستان با لینزولید سه روز کمتر بود. بنابراین، هزینه کل بیمارستان به ازای هر بیمار با درمان لینزولید کمتر از درمان با وانکومایسین تمام شد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.