سوال مطالعه مروری ما ارزیابی کردیم که تمرین با تردمیل و حمایت از وزن بدن، به صورت جداگانه یا ترکیبی، در مقایسه با دیگر روش‌های تمرین راه رفتن یا عدم-درمان، می‌تواند راه رفتن را در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون بهبود بخشد یا خیر.
زمینه: آهسته راه رفتن یک مشکل رایج برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون است. این بیماری بر توانایی انجام کارهای روزمره و کیفیت زندگی افراد مبتلا به بیماری پارکینسون خفیف تا متوسط تاثیر می‌گذارد. تمرین با تردمیل از ماشین‌های طراحی شده مخصوص برای کمک به توان‌بخشی راه رفتن استفاده می‌کند. با این حال، نقش تمرین با تردمیل برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون در بهبود پارامترهای راه رفتن آنها هنوز مشخص نیست.
ویژگی‌های مطالعه: تعداد 18 کارآزمایی مرتبط را شناسایی کردیم، که شامل 633 شرکت‌کننده بود که این نوع درمان را تا سپتامبر 2014 ارزیابی کردند.
نتایج کلیدی و کیفیت شواهد: تمرین با تردمیل باعث بهبود سرعت راه رفتن و طول گام شد؛ اما مسافت پیاده‌روی و هماهنگی بیمار بهبود نیافتند. قابلیت پذیرش تمرین با تردمیل برای شرکت‌کنندگان در مطالعه خوب بوده و عوارض جانبی نادر بودند. به نظر می‌رسد چنین دستگاه‌هایی می‌توانند مفید بوده و در توان‌بخشی روتین به کار روند. با این حال، هنوز مشخص نیست که چه زمانی و هر چند وقت یک‌بار باید از آنها استفاده شود و مزیت آن چقدر طول می‌کشد.
کیفیت شواهد برای پیامدهای اولیه متوسط تا پائین بود. عوارض جانبی در مطالعات گزارش نشدند و خروج بیماران از مطالعه در افرادی که تمرین با تردمیل را دریافت کردند، رایج نبود. همچنین ما فقط پارامترهای راه رفتن را بررسی کردیم، بهبود فعالیت‌ها و/یا کیفیت زندگی بررسی نشدند.
این به‌روزرسانی مرور سیستماتیک شواهدی را از هجده کارآزمایی با خطر سوگیری متوسط تا پائین ارائه می‌دهد که استفاده از تردمیل در بیماران مبتلا به PD ممکن است پارامترهای راه رفتن را مانند سرعت راه رفتن و طول گام بهبود بخشد (به ترتیب شواهد با کیفیت متوسط و پائین). با این حال، این مزیت ظاهری برای بیماران، توسط همه متغیرهای ثانویه (مانند هماهنگی و فاصله راه رفتن) پشتیبانی نمی‌شود. با مقایسه فیزیوتراپی و تمرین با تردمیل در مقابل دیگر جایگزین‌ها در درمان هیپوکینزی راه رفتن مانند فیزیوتراپی بدون تمرین با تردمیل، به نظر می‌رسد این نوع درمان در بالین مفیدتر باشد بدون آنکه خطری را متوجه بیماران کند. به نظر می‌رسد این میزان افزایش مزیت از نظر بالینی کوچک تا متوسط باشد. با این حال، نتایج باید با احتیاط تفسیر شوند زیرا مشخص نیست این بهبودها تا چه مدت ممکن است ادامه داشته باشند و برخی از مطالعات هیچ مداخله‌ای را در گروه کنترل انجام ندادند که زمینه‌ساز برخی از خطرات سوگیری هستند. علاوه بر این، نتایج ناهمگن بود و ما بین کارآزمایی‌ها در ویژگی‌های بیمار، مدت و مقدار تمرین، و انواع تمرین‌های روی تردمیل تفاوت‌هایی پیدا کردیم.
تمرین با تردمیل در توان‌بخشی استفاده شده و برای بهبود پارامترهای راه رفتن در بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون (Parkinson's disease; PD) توصیف می‌شود.
بررسی اثربخشی تمرین با تردمیل در بهبود وضعیت راه رفتن بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون و قابلیت پذیرش و بی‌خطری (safety) این نوع درمان.
پایگاه ثبت تخصصی گروه اختلالات حرکتی در کاکرین (برای اطلاعات بیشتر به جزئیات Review Group مراجعه کنید) (آخرین جست‌وجو در سپتامبر 2014)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (کتابخانه کاکرین 2014، شماره 10)، MEDLINE (1950 تا سپتامبر 2014)، و EMBASE (1980 تا سپتامبر 2014) را جست‌وجو کردیم. همچنین خلاصه مقالات کنفرانس‌های مربوطه را به صورت دستی جست‌وجو کردیم، کارآزمایی‌ها و پایگاه‌های ثبت را بررسی کرده، و فهرست منابع را ارزیابی کردیم (آخرین جست‌وجو در سپتامبر 2014). با مجریان کارآزمایی، کارشناسان و محققان در این زمینه و سازندگان دستگاه‌های تجاری تماس گرفتیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای را وارد کردیم که تمرین با تردمیل را با تمرین بدون تردمیل در بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون مقایسه کردند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را برای ورود انتخاب کرده، کیفیت آنها را ارزیابی، و داده‌ها را استخراج کردند. برای دریافت اطلاعات بیشتر با مجریان کارآزمایی‌ها تماس گرفتیم. نتایج را با استفاده از تفاوت‌های میانگین استاندارد شده (SMDs) برای متغیرهای پیوسته و تفاوت‌های خطر (RDs) برای متغیرهای دو-حالتی تجزیه‌وتحلیل کردیم.
در کل 18 کارآزمایی را (شامل 633 شرکت‌کننده) در این مرور به‌روز شده وارد کردیم. تمرین با تردمیل سرعت راه رفتن (MD؛ 0.09 متر/ثانیه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.03 تا 0.14؛ P = 0.001؛ I2 = 24%؛ شواهد با کیفیت متوسط)، طول گام (MD؛ 0.05 متر؛ 95% CI؛ 0.01 تا 0.09؛ P = 0.01؛ I2 = 0%؛ شواهد با کیفیت پائین) را بهبود بخشید، اما فاصله پیاده‌روی (MD؛ 48.9 متر؛ 95% CI؛ 1.32- تا 99.14؛ P = 0.06؛ I2 = 91%؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) و هماهنگی در راه رفتن (MD؛ 2.16 گام/دقیقه؛ 95% CI؛ 0.13- تا 4.46؛ P = 0.07؛ I2 = 28%؛ شواهد با کیفیت پائین) را در پایان مطالعه بهبود نبخشید. تمرین با تردمیل خطر خروج بیماران را از گروه مداخله افزایش نداد (RD: -0.02؛ 95% CI؛ 0.06- تا 0.02؛ P = 0.32؛ I2 = 13%؛ شواهد با کیفیت متوسط). عوارض جانبی در مطالعات وارد شده گزارش نشدند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.