فلج بل (Bell's palsy) عبارت است از ضعف یک طرف صورت که پس از کنار گذاشتن دیگر علل ضعف صورت تشخیص داده می‌شود. این یک «تشخیص خروج (diagnosis of exclusion)» است. فلج بل ممکن است ناشی از ویروسی باشد که بر عصب صورت تاثیر می‌گذارد. درمان استاندارد شامل استروئیدها برای کمک به رفع تورم عصب صورت است، در حالی که به نظر نمی‌رسد درمان ضد ویروسی کمک کننده باشد. در درمان با اکسیژن هیپرباریک، فرد تحت درمان، اکسیژن 100% را در یک محفظه تحت فشار حدود یک ساعت تنفس می‌کند (تحت عنوان غوطه‌ور شدن یا dive). این روش ممکن است اکسیژن محلول بیشتری در عصب صورت تولید کرده و آسیب عصبی را در فلج بل کاهش دهد. ما به دنبال شواهدی از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده و کنترل شده در مورد درمان با اکسیژن هیپرباریک در بزرگسالان مبتلا به فلج بل متوسط تا شدید بودیم. هیچ کارآزمایی‌ای را شناسایی نکردیم که معیارهای ورود را به مرور داشته باشد. شواهدی را با کیفیت بسیار پائین از یک کارآزمایی پیدا کردیم که درمان با اکسیژن هیپرباریک ممکن است برای فلج متوسط تا شدید بل مفید باشد. این کارآزمایی شامل 79 شرکت‌کننده بود و درمان با اکسیژن هیپرباریک را با پردنیزون، یک کورتیکواستروئید، که یک درمان فعال ثابت شده است، مقایسه کرد. شرکت‌کنندگان نمی‌دانستند که چه درمانی به آنها داده شد. افرادی که تحت درمان با اکسیژن هیپرباریک قرار گرفتند، سریع‌تر بهبود یافتند و حرکات طبیعی صورت را به دست آوردند (95% در مقابل 76%). همه شرکت‌کنندگان درمان را به خوبی تحمل کردند، و هیچ عارضه عمده‌ای رخ نداد. کیفیت شواهد حاصل از این کارآزمایی بسیار پائین بود، زیرا ارزیاب‌های عملکرد صورت می‌دانستند که هر شرکت‌کننده چه درمانی را دریافت کرده، که خطر بالای سوگیری (bias) را ایجاد می‌کند. بنابراین شواهدی با کیفیت بالا وجود ندارد که بتوان بر اساس آن در مورد اثربخشی درمان با اکسیژن هیپرباریک در فلج بل نتیجه‌گیری کرد.
شواهدی با کیفیت بسیار پائین از یک کارآزمایی نشان می‌دهد که درمان با اکسیژن هیپرباریک ممکن است یک درمان موثر برای فلج متوسط تا شدید بل باشد، اما این مطالعه کنار گذاشته شد زیرا ارزیاب پیامد نسبت به تخصیص درمان کورسازی نشده بود. انجام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده بیشتری مورد نیاز است.
فلج بل (Bell's palsy) عبارت است از یک ضعف حاد و ایدیوپاتیک یک طرفه صورت که به سرعت پیشرفت کرده و طی دو روز به حداکثر می‌رسد. ناراحتی متوسط در گوش، حساسیت به صدا و کاهش اشک ممکن است رخ دهند.
ارزیابی تاثیرات درمان با اکسیژن هیپرباریک (hyperbaric oxygen therapy; HBOT) بر بهبود عملکرد صورت در بزرگسالان مبتلا به فلج بل متوسط تا شدید.
پایگاه ثبت تخصصی گروه بیماری‌های عصبی عضلانی در کاکرین (ژانویه 2012)، CENTRAL (2011، شماره 4)، MEDLINE (ژانویه 1966 تا ژانویه 2012)، EMBASE (ژانویه 1980 تا ژانویه 2012)، CINAHL (1937 تا ژانویه 2012)، AMED (1985 تا ژانویه 2012) و LILACS (ژانویه 1982 تا ژانویه 2012) را جست‌وجو کردیم. علاوه بر این، جست‌وجوی سیستماتیکی را برای یافتن کارآزمایی‌های کنترل شده مرتبط در متون علمی اختصاصی هیپرباریک انجام دادیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده یا شبه-کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده از بزرگسالان (بالای 16 سال) که تحت درمان با اکسیژن هیپرباریک برای مدیریت درمانی فلج متوسط تا شدید بل قرار گرفتند. مطالعات را فقط در صورتی واجد شرایط ورود در نظر گرفتیم که در ارزیابی درجه فلج صورت، کورسازی (blinding) شده بودند. ما برنامه‌ریزی کردیم تا مطالعاتی را در مورد HBOT وارد کنیم که به صورت درمان کمکی، یا علاوه بر درمان معمول طبی (از جمله کورتیکواستروئیدها یا ضد ویروس‌ها، یا هر دو)، استفاده شد. قرار بود هر دو گروه درمان و کنترل درمان پایه مشابهی را دریافت کنند. HBOT می‌بایست در غلظت‌های بیشتر یا مساوی 1.2 ATA در یک محفظه اکسیژن هیپرباریک در قالب یک سری غوطه‌وری 30 تا 120 دقیقه‌ای تحویل داده شود.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم به ارزیابی واجد شرایط بودن و کیفیت مطالعات پرداخته و داده‌ها را استخراج کردند. برای دستیابی به اطلاعات بیشتر، با نویسندگان مطالعه تماس گرفتیم.
جست‌وجوهای ما هیچ کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده یا شبه-کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای را نیافت که معیارهای واجد شرایط را برای این مرور داشته باشد.
شواهدی با کیفیت بسیار پائین از یک کارآزمایی تصادفی‌سازی شده شامل 79 شرکت‌کننده مبتلا به فلج حاد بل وجود دارد، اما این مطالعه حذف شد زیرا ارزیاب پیامد نسبت به تخصیص درمان کورسازی نشده نبود و بنابراین معیارهای از پیش تعریف شده را نداشت. این کارآزمایی 42 فرد را که تحت درمان با اکسیژن هیپرباریک (2.8 اتمسفر به مدت 60 دقیقه دو بار در روز، پنج روز در هفته تا رفع فلج صورت؛ حداکثر 30 «غوطه‌وری یا dive») همراه با قرص‌های دارونما (placebo) قرار داشتند، با 37 فرد دریافت کننده اکسیژن هیپرباریک ساختگی (دستیابی به فقط فشار نسبی طبیعی) و پردنیزون (40 میلی‌گرم دو بار در روز، و کاهش دوز طی هشت روز) مقایسه کردند. عملکرد صورت در تعداد بیشتری از شرکت‌کنندگانی که تحت درمان با اکسیژن هیپرباریک قرار گرفتند نسبت به پردنیزون بهبود یافت (درمان با اکسیژن هیپرباریک، 40/42 (95%)؛ پردنیزون، 28/37 (76%)؛ خطر نسبی: 1.26؛ 95% CI؛ 1.04 تا 1.53). هیچ عارضه عمده‌ای گزارش نشد و همه شرکت‌کنندگان کارآزمایی را تکمیل کردند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.