درد پس از جراحی اغلب به خوبی مدیریت نمی‌شود. داروهای مسکّن مهار کننده سیکلواکسیژناز (COX-2) با هدف کاهش عوارض جانبی گوارشی داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) تولید شدند. لومیراکوکسیب 400 میلی‌گرم باعث تسکین سریع، موثر و پایدار درد پس از جراحی در چهار مطالعه در جراحی دندان و ارتوپدی شد. از 366 شرکت‌کننده تحت درمان با لومیراکوکسیب 400 میلی‌گرم، نیمی از آنها به سطح بالایی از تسکین درد رسیدند (حداقل 50% تسکین درد در یک دوره شش ساعته)، در حالی که 8% از بیماران دریافت کننده دارونما به آن دست یافتند. طول مدت بی‌دردی نسبتا طولانی و 9 ساعت بود، و شرکت‌کنندگان کمتری با لومیراکوکسیب نسبت به دارونما نیاز به استفاده از داروی نجات پیدا کردند. داده‌های عوارض جانبی متناقض گزارش شدند، اما هیچ موردی از عارضه جانبی جدی در هیچ یک از بیمارانی که در این مطالعات لومیراکوکسیب مصرف کردند، رخ نداد.
لومیراکوکسیب 400 میلی‌گرمی که به صورت تک دوز خوراکی تجویز می‌شود یک مسکّن موثر برای درد حاد پس از جراحی است، و مدت اثر نسبتا طولانی دارد. عوارض جانبی با لومیراکوکسیب تفاوتی با دارونما نداشتند.
لومیراکوکسیب (lumiracoxib) یک مهار کننده انتخابی سیکلواکسیژناز-2 (COX-2) است. مهار کننده‌های COX-2 برای جلوگیری از مشکلات گوارشی (GI) مرتبط با COX-1 و در عین حال حفظ فعالیت ضد دردی و ضد التهابی داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) مرسوم توسعه یافتند.
ارزیابی اثربخشی ضد دردی، طول دوره ضد دردی ، و عوارض جانبی تک دوز خوراکی سلکوکسیب در تسکین درد متوسط تا شدید پس از جراحی در بزرگسالان.
ما Cochrane CENTRAL؛ MEDLINE و EMBASE را تا فوریه 2010 جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده، دوسو کور (double-blind)، و کنترل شده با دارونما (placebo) از تک دوز خوراکی لومیراکوکسیب برای تسکین درد متوسط تا شدید پس از جراحی در بزرگسالان.
مطالعات از نظر کیفیت روش‌شناسی (methodology) ارزیابی شده و داده‌ها توسط دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم استخراج شدند. برای محاسبه تعداد شرکت‌کنندگان با حداقل 50% تسکین درد، مجموع تسکین درد (summed total pain relief; TOTPAR) طی شش ساعت (TOTPAR 6) استفاده شد. از این نتایج برای محاسبه سود نسبی در مقایسه با دارونما، و تعداد افراد مورد نیاز برای درمان (NNT) تا یک شرکت‌کننده به حداقل 50% تسکین درد طی شش ساعت برسد، با 95% فواصل اطمینان، استفاده کردیم. تعداد شرکت‌کنندگانی که از داروی نجات (rescue medication) استفاده کردند و زمان استفاده از داروی نجات، به عنوان معیارهای اضافی برای اثربخشی درمان، در نظر گرفته شدند. اطلاعاتی در مورد عوارض جانبی و تعداد موارد خروج از مطالعه گردآوری شدند.
در این مرور به‌روز شده، چهار مطالعه معیارهای ورود را داشتند. در مجموع، 366 شرکت‌کننده با لومیراکوکسیب 400 میلی‌گرم، 51 نفر با لومیراکوکسیب 100 میلی‌گرم، و 212 شرکت‌کننده با دارونما تحت درمان قرار گرفتند. مقایسه کننده‌های فعال ناپروکسن 500 میلی‌گرم، روفکوکسیب 50 میلی‌گرم، سلکوکسیب 200 میلی‌گرم، سلکوکسیب 400 میلی‌گرم و ایبوپروفن 400 میلی‌گرم بودند. با لومیراکوکسیب 400 میلی‌گرم، 50% از شرکت‌کنندگان به حداقل 50% تسکین درد طی شش ساعت دست یافتند، در حالی که 8% با دارونما به این هدف رسیدند؛ RB: 6.9 (95% CI؛ 4.1 تا 12)، NNT: 2.4 (2.1 تا 2.8).
میانه (median) زمانی تا شروع بی‌دردی برای لومیراکوکسیب 400 میلی‌گرم (0.6 تا 1.5 ساعت) کوتاه‌تر از دارونما (> 12 ساعت) بود. تعداد کمتری از شرکت‌کنندگان با لومیراکوکسیب (64%) نسبت به دارونما (91%) طی 12 تا 24 ساعت به داروی نجات نیاز داشتند؛ NNT برای پیشگیری از درمان، 3.7 (2.9 تا 5.0) گزارش شد. میانه (median) زمان سپری شده تا استفاده از داروی نجات 9.4 ساعت برای لومیراکوکسیب 400 میلی‌گرم و 1.7 ساعت برای دارونما بود.
عوارض جانبی عموما از نظر شدت، خفیف تا متوسط بوده و یک عارضه جدی در یک بیمار گروه دارونما گزارش شد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.