زمان‌بندی مطلوب زایمان برای زنان دارای بارداری دو قلویی نامشخص است، با پشتیبانی بالینی هم برای زایمان انتخابی در هفته 37 بارداری (از طریق القای زایمان یا زایمان سزارین)، و هم برای انتظار برای شروع خودبه‌خود زایمان (مدیریت انتظار).
دو کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده، شامل 271 زن با بارداری دو قلویی در هفته 37 بارداری، وارد مرور شدند. یکی از دو کارآزمایی (شامل 235 زن) کیفیت بالایی داشت، و کیفیت کارآزمایی دوم (شامل 36 زن) نامشخص بود. هیچ تفاوتی از نظر موارد زیر میان گروهی از زنان که در هفته 37 بارداری زایمان انتخابی داشتند و گروهی از زنان که منتظر بودند تا زایمان به‌طور خودبه‌خود شروع شود، وجود نداشت: زایمان به روش سزارین، مرگ‌ومیر پری‌ناتال (جنین یا نوزاد) یا عوارض جدی پری‌ناتال، یا مرگ‌ومیر مادر یا عوارض جدی مادر. هیچ تفاوت دیگری میان دو گروه از زنان برای دیگر عوارض بارداری و زایمان یا برای عوارض نوزاد مشاهده نشد.
به نظر نمی‌رسد زایمان انتخابی در هفته 37 بارداری در مقایسه با مدیریت انتظار برای زنان با بارداری دو قلویی بدون عارضه با افزایش خطر آسیب همراه باشد.
به نظر نمی‌رسد زایمان زودهنگام در هفته 37 بارداری در مقایسه با مدیریت انتظار برای زنان دارای بارداری دو قلویی بدون عارضه با افزایش خطر آسیب همراه باشد، یافته‌هایی که با توصیه‌های موسسه ملی سلامت و تعالی مراقبت (National Institute for Health and Care Excellence; NICE) بریتانیا مطابقت دارد که مدافع زایمان برای زنان با بارداری دو قلویی دی‌کوریونی در هفته‌های 0 + 37 بارداری است. بعید است که تعادل بالینی کافی برای تصادفی‌سازی زنان در سن بارداری دیرتر در بدو تولد وجود داشته باشد.
زمان‌بندی بهینه زایمان برای زنان با بارداری دو قلویی بدون عارضه در زمان ترم نامشخص است، هرچند حمایت بالینی برای انجام زایمان انتخابی در هفته 37، همچنین برای مدیریت انتظار (در انتظار شروع خودبه‌خودی زایمان) وجود دارد.
ارزیابی سیاست زایمان انتخابی از هفته 37 بارداری در مقایسه با رویکرد انتظار در زنان با بارداری دو قلویی بدون عارضه.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین (12 دسامبر 2013) را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) با داده‌های گزارش‌شده که پیامدها را در مادران و نوزادانی که تحت زایمان انتخابی از هفته 37 بارداری در بارداری دو قلویی قرار گرفتند، با پیامدها در زنانی مقایسه کردند که در گروه کنترل مدیریت انتظار قرار داشتند.
حداقل دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم واجد شرایط بودن مطالعه، و کیفیت کارآزمایی را ارزیابی کرده، و داده‌ها را از مطالعات واردشده استخراج کردند.
برای مقایسه زایمان انتخابی در هفته 37 برای زنان با بارداری دو قلویی بدون عارضه، در مقابل مدیریت انتظار، دو کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده شامل 271 زن و 542 نوزاد وارد شدند. یک کارآزمایی در مجموع در معرض خطر سوگیری (bias) پائین و یک کارآزمایی در معرض خطر نامشخص سوگیری انتخاب (selection bias)، سوگیری عملکرد (performance bias) و سوگیری تشخیص (detection bias) قرار داشت.
هیچ تفاوت آماری معنی‌داری میان سیاست زایمان انتخابی در هفته 37 بارداری و مدیریت انتظار در رابطه با زایمان به صورت سزارین (دو مطالعه؛ 271 شرکت‌کننده؛ خطر نسبی (RR): 1.05؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.83 به 1.32)؛ مرگ‌ومیر پری‌ناتال یا موربیدیتی جدی پری‌ناتال (دو مطالعه؛ 542 نوزاد؛ RR: 0.34؛ 95% CI؛ 0.01 تا 8.35)؛ یا مرگ‌ومیر مادر یا موربیدیتی جدی مادر (یک مطالعه؛ 235 زن؛ RR: 0.29؛ 95% CI؛ 0.06 تا 1.38) شناسایی نشد.
هیچ تفاوت آماری معنی‌داری میان دو خط مشی درمانی برای پیامدهای ثانویه از پیش تعیین‌شده مادر و نوزاد (از جمله برای: خونریزی که نیاز به ترانسفیوژن خون داشته باشد، زایمان واژینال با کمک ابزار، لیکور آغشته به مکونیوم، امتیاز آپگار کمتر از هفت در پنج دقیقه؛ بستری در بخش مراقبت‌های ویژه نوزادان؛ وزن هنگام تولد کمتر از 2500 گرم؛ انسفالوپاتی نوزادی؛ و سندرم زجر تنفسی) در این دو کارآزمایی دیده نشد. در حالی که یک پیامد مرور از پیش مشخص نشده بود، زایمان انتخابی در 37 هفته، در مقایسه با مدیریت انتظار، به‌طور قابل توجهی خطر تولد نوزادان را با وزن کمتر از صدک سوم کاهش داد (یک مطالعه؛ 470 نوزاد؛ RR: 0.30؛ 95% CI؛ 0.13 تا 0.68).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.