آنتی‌بیوتیک‌ها برای پیشگیری از بروز عوارض تهدید کننده زندگی برای مادر و نوزاد هنگام عفونت مایع آمنیوتیک استفاده می‌شوند، اما مشخص نیست که کدام آنتی‌بیوتیک بهتر است.
مایع آمنیوتیک «آبی» است که جنین را داخل رحم احاطه کرده است. اگر این مایع عفونی شود، می‌تواند جان مادر و نوزاد را تهدید کرده، و نوزاد باید در عرض 12 ساعت به دنیا بیاید. عفونت می‌تواند از باکتری‌هایی که از راه واژن وارد رحم می‌شوند، یا از طریق یک روش پزشکی که به غشاها («کیسه» اطراف نوزاد و آب) نفوذ می‌کند، ایجاد شود. آنتی‌بیوتیک‌ها خطر عوارض خطرناک را برای مادر و نوزاد کاهش می‌دهند. این مرور نشان داد که شواهد کافی از کارآزمایی‌ها برای نشان دادن اینکه کدام آنتی‌بیوتیک، بهترین است یا اینکه باید قبل یا پس از تولد نوزاد تجویز شود، وجود ندارد.
نتایجی که می‌توان از این متاآنالیز گرفت، به دلیل تعداد کم مطالعات، محدود است. برای هیچ یک از پیامدها، تفاوت آماری معناداری میان مداخلات مختلف مشاهده نشد. هنگام تشخیص عفونت مایع آمنیوتیک، اجماع کنونی برای تجویز آنتی‌بیوتیک‌ها حین زایمان است؛ با این حال، نتایج این مرور نه این موضوع را تایید و نه رد می‌کند، اگرچه زمانی که آنتی‌بیوتیک‌ها حین زایمان تجویز شدند، روندی به سمت بهبود پیامدهای نوزادی وجود داشت. در مورد مناسب‌ترین رژیم ضد میکروبی برای انتخاب درمان عفونت مایع آمنیوتیک، هیچ توصیه‌ای را نمی‌توان ارائه داد.
[نکته: شش استناد موجود در بخش «در انتظار طبقه‌بندی» این مرور ممکن است نتیجه‌گیری‌ها را که یک بار مورد ارزیابی قرار گرفته، تغییر دهند.]
عفونت مایع آمنیوتیک (intraamniotic infection) با موربیدیتی مادری و سپسیس نوزادی، پنومونی و مرگ همراه است. اگرچه درمان آنتی‌بیوتیکی به عنوان استاندارد مراقبت این وضعیت پذیرفته شده، مطالعات کمی برای بررسی اثربخشی رژیم‌های مختلف آنتی‌بیوتیکی برای این عفونت، و اینکه آنتی‌بیوتیک‌ها حین زایمان تجویز شوند یا پس از زایمان، انجام شده‌اند.
بررسی تاثیرات رژیم‌های مختلف آنتی‌بیوتیکی مادر برای عفونت مایع آمنیوتیک بر موربیدیتی و مورتالیتی مادر و پری‌ناتال.
پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین (می 2002) و پایگاه ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (کتابخانه کاکرین، شماره 2، 2002) را جست‌وجو کردیم. جست‌وجو در پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین را در 30 اپریل 2010 به‌روز کرده و نتایج را به بخش در انتظار طبقه‌بندی این مرور اضافه کردیم.
کارآزمایی‌هایی که در آنها یک مقایسه تصادفی‌سازی شده بین رژیم‌های آنتی‌بیوتیکی مختلف برای درمان زنان مبتلا به عفونت مایع آمنیوتیک انجام شد، وارد شدند. پیامد اولیه، موربیدیتی پری‌ناتال بود.
داده‌ها از هر مقاله مستقلا توسط نویسندگان استخراج شدند.
دو کارآزمایی واجد شرایط (181 زن) در این مرور گنجانده شدند. هیچ کارآزمایی‌ای شناسایی نشد که درمان آنتی‌بیوتیکی را با عدم درمان مقایسه کرده باشد. درمان حین زایمان با آنتی‌بیوتیک‌ها برای مدیریت درمانی عفونت مایع آمنیوتیک در مقایسه با درمان فوری پس از زایمان با کاهش سپسیس نوزادی (خطر نسبی (RR): 0.08؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.00 تا 1.44) و پنومونی (RR: 0.15؛ 95% CI؛ 0.01 تا 2.92) همراه بود، اما این نتایج از نظر آماری معنی‌دار نشدند (تعداد زنان بررسی شده = 45). تفاوتی در بروز باکتریمی مادری دیده نشد (RR: 2.19؛ 95% CI؛ 0.25 تا 19.48). هیچ تفاوتی در پیامدهای سپسیس نوزادی (RR: 2.16؛ 95% CI؛ 0.20 تا 23.21) یا مرگ‌ومیر نوزادی (RR: 0.72؛ 95% CI؛ 0.12 تا 4.16) میان یک رژیم با و بدون فعالیت بی‌هوازی وجود نداشت (تعداد زنان مورد مطالعه = 133). روندی به سمت کاهش بروز اندومتریت پس از زایمان در زنانی که تحت درمان با آمپی‌سیلین، جنتامایسین و کلیندامایسین قرار گرفتند، در مقایسه با آمپی‌سیلین و جنتامایسین به تنهایی، وجود داشت، اما به معنی‌داری آماری نرسید (RR: 0.54؛ 95% CI؛ 0.19 تا 1.49).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.