طی احیای قلبی‌ریوی استاندارد (ماساژ قلب) برای ایست قلبی، قفسه سینه به صورت دستی و مکرر با دست فشرده می‌شود. این یک روش موقتی است که خون و اکسیژن را از طریق قلب به مغز پمپاژ می‌کند. طی احیای قلبی‌ریوی استاندارد، قفسه سینه به صورت دستی از حالت فشرده خارج نمی‌شود. وارد کردن فشار - برداشتن فشار فعال روی قفسه سینه یک روش جایگزین برای ماساژ قلب است و از یک دستگاه مکش دستی برای فشرده کردن قفسه سینه استفاده کرده و پس از هر بار فشار دادن قفسه سینه، آن را از حالت فشرده خارج می‌کند. مقایسه این تکنیک‌ها نشان داد که وارد کردن فشار - برداشتن فشار فعال روی قفسه سینه در مقایسه با احیای قلبی‌ریوی استاندارد هیچ مزیتی ندارد.
وارد کردن فشار - برداشتن فشار فعال روی قفسه سینه در افراد مبتلا به ایست قلبی، هیچ مزیت آشکاری ندارد.
احیای قلبی ریوی با وارد کردن فشار - برداشتن فشار فعال روی قفسه سینه (active compression-decompression cardiopulmonary resuscitation; ACDR CPR) از یک دستگاه ساکشن دستی استفاده می‌کند، که روی قسمت میانی استرنوم اعمال می‌شود، تا قفسه سینه را فشرده کرده و پس از آن به‌طور فعال فشار را برمی‌دارد. کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده که این دستگاه را بررسی کرده‌اند، نتایج متناقضی را نشان دادند.
تعیین تاثیر CPR با وارد کردن فشار - برداشتن فشار فعال روی قفسه سینه در مقایسه با CPR با وارد کردن فشار استاندارد روی قفسه سینه (standard chest compression CPR; STR) بر مورتالیتی و عملکرد نورولوژیکی در بزرگسالان مبتلا به ایست قلبی که در بیمارستان یا خارج از بیمارستان درمان شدند.
جست‌وجوهای انجام شده را در CENTRAL در کتابخانه کاکرین (شماره 12 از 12، 2012)، MEDLINE (OVID؛ 1946 تا هفته 1 ژانویه 2013)، و EMBASE (OVID؛ 1980 تا هفته 1 سال 2013) در 14 ژانویه 2013 به‌روز کردیم. فهرست منابع مقالات بازیابی شده را بررسی کرده، با کارشناسان در این زمینه تماس گرفتیم، و ClinicalTrials.gov را جست‌وجو کردیم.
همه مطالعات تصادفی‌سازی شده یا شبه-تصادفی‌سازی شده که وارد کردن فشار - برداشتن فشار فعال قفسه سینه را با وارد کردن فشار دستی استاندارد قفسه سینه در بزرگسالان مبتلا به ایست قلبی مقایسه کردند که توسط یک تیم پزشکی یا پیراپزشکی آموزش‌دیده احیای قلبی ریوی دریافت کردند.
داده‌ها را بر اساس قصد درمان (intention-to-treat; ITT) استخراج کردیم. در صورت نیاز، با نویسندگان مطالعات اولیه تماس گرفتیم. در صورت لزوم، مطالعات را ترکیب کرده و تخمین‌های نسبت خطر (relative risk) را محاسبه کردیم. آنالیزهای زیر گروه را بر اساس شرایط انجام مطالعه (خارج از بیمارستان یا داخل بیمارستان) و ترکیب تیم درمانی حاضر (با پزشک یا فقط پیراپزشک) از پیش تعریف کردیم.
در این به‌روزرسانی، 27 مقاله مرتبط جدید پیدا شدند، اما همه آنها معیارهای ورود را نداشته یا شرکت‌کنندگان مربوطه را که قبلا در مقالات قبلی گزارش شدند، در اختیار نداشتند. در پایان، 10 کارآزمایی را در این مرور قرار دادیم: هشت مورد در شرایط خارج از بیمارستان بودند؛ یکی فقط در بیمارستان انجام شد؛ و دیگری دارای اجزای داخل بیمارستان و خارج از بیمارستان بود. روند پنهانسازی تخصیص (allocation concealment) در چهار مطالعه کافی بود. دو مطالعه داخل بیمارستانی از نظر کیفیت و حجم نمونه (773 و 53 شرکت‌کننده) متفاوت بودند. هر دو مورد هیچ تفاوتی را میان ACDR CPR و STR در هیچ پیامدی پیدا نکردند.
کارآزمایی‌های انجام شده در خارج از بیمارستان 4162 شرکت‌کننده را بررسی کردند. هیچ تفاوتی میان ACDR CPR و STR برای مورتالیتی، چه بلافاصله (RR: 0.98؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.94 تا 1.03) و چه هنگام ترخیص از بیمارستان (RR: 0.99؛ 95% CI؛ 0.98 تا 1.01)، وجود نداشت. RR تجمعی از اختلالات نورولوژیکی با هر شدتی، 1.71 (95% CI؛ 0.90 تا 3.25) بود، با روند غیر معنی‌داری به سمت آسیب‌های نورولوژیکی شدیدتر در بازماندگان ACDR CPR (RR: 3.11 ؛ 95% CI؛ 0.98 تا 9.83). با این حال، ارزیابی پیامد نورولوژیکی محدود بود، و تعداد کمی از شرکت‌کنندگان آسیب عصبی داشتند.
هیچ تفاوتی میان ACDR CPR و STR با توجه به عوارضی مانند شکستگی دنده یا استرنوم، پنوموتوراکس، یا هموتوراکس وجود نداشت (RR: 1.09؛ 95% CI؛ 0.86 تا 1.38). تروما و اکیموز پوست با ACDR CPR بیشتر دیده شد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.