شواهدی وجود دارد که بازگرداندن حجم مایع آمنیوتیک با سالین یا مایع مشابه (آمنیو-اینفیوژن) به دنبال پارگی زودرس نارس پرده‌های جنینی (PPROM) ممکن است برای نوزادان نارس (با پیشگیری از بروز عفونت، آسیب ریه و مرگ) و مادران (پیشگیری از بروز عفونت رحم پس از زایمان) مفید باشد. با این حال، شواهد فعلی برای توصیه به انجام روتین آمنیو-اینفیوژن در PPROM کافی نیست.
پارگی زودرس غشاها تنها علت قابل شناسایی زایمان نارس است. کیسه (غشاء) اطراف نوزاد و مایع داخل رحم معمولا حین زایمان پاره می‌شوند. اگر پرده‌ها پیش از زایمان و به صورت نارس (پیش از 37 هفته) پاره شوند، خطر عفونت در نوزاد افزایش می‌یابد. کاهش مایعات اطراف نوزاد نیز احتمال فشرده شدن بند ناف را افزایش می‌دهد که می‌تواند باعث کاهش تامین مواد مغذی و اکسیژن کودک شود. علاوه بر این، مایع ناکافی در رحم ممکن است در رشد طبیعی ریه در نوزادان بسیار کوچک اختلال ایجاد کرده و باعث ناراحتی جنین و تغییرات در ضربان قلب وی شود. مایع اضافی را می‌توان از طریق واژن زن (آمنیو-اینفیوژن از راه سرویکس) یا شکم (آمنیو-اینفیوژن از راه شکم) به رحم تزریق کرد، تا مایع بیشتری را برای احاطه نوزاد فراهم آورد. مرور پنج کارآزمایی تصادفی‌سازی شده و کنترل شده (با داده‌های مجموعا 241 شرکت‌کننده در آنالیز) شواهدی را نشان داد که آمنیو-اینفیوژن با محلول سالین ممکن است پیامدهای سلامت را بهبود بخشد و برای نوزادان و مادران پس از PPROM مفید باشد. با این حال، به دلیل تعداد محدود کارآزمایی‌ها و تعداد کم زنان در کارآزمایی‌ها، در حال حاضر شواهد برای توصیه به استفاده روتین آن کافی نیست.
این نتایج دلگرم‌کننده هستند، اما به دلیل داده‌های پراکنده و استحکام نامشخص روش‌شناسی (methodology)، محدود بودند، بنابراین پیش از توصیه به انجام آمنیو-اینفیوژن برای PPROM در بالین، شواهد بیشتری مورد نیاز است.
پارگی زودرس نارس پرده‌های جنینی (preterm premature rupture of membranes; PPROM) یکی از علل اصلی موربیدیتی و مورتالیتی پری‌ناتال است. هدف آمنیو-اینفیوژن (amnioinfusion) بازگرداندن حجم مایع آمنیوتیک با تزریق محلول به داخل حفره رحم است.
هدف از انجام این مرور، بررسی تاثیرات آمنیو-اینفیوژن برای PPROM بر موربیدیتی و مورتالیتی پری‌ناتال و مادر بود.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین (2 دسامبر 2013) را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده از آمنیو-اینفیوژن در مقایسه با عدم انجام آمنیو-اینفیوژن در زنان مبتلا به PPROM.
سه نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم به ارزیابی کارآزمایی‌ها برای ورود پرداختند. دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کیفیت کارآزمایی را ارزیابی و داده‌ها را استخراج کردند. صحت (accuracy) داده‌ها بررسی شد.
پنج کارآزمایی را با کیفیت متوسط وارد کردیم، اما فقط داده‌های چهار مطالعه (با مجموع 241 شرکت‌کننده) را آنالیز کردیم. یک کارآزمایی، هیچ داده‌ای را برای این مرور ارائه نداد.
آمنیو-اینفیوژن از راه سرویکس، pH شریان نافی جنین را حین زایمان (تفاوت میانگین (MD): 0.11؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.08 تا 0.14؛ یک کارآزمایی، 61 شرکت‌کننده) و کاهش مداوم سرعت متغیر را در طول زایمان (خطر نسبی (RR): 0.52؛ 95% CI؛ 0.30 تا 0.91؛ یک کارآزمایی، 86 شرکت‌کننده) بهبود بخشید.
آمنیو-اینفیوژن از راه شکم با کاهش مرگ‌ومیر نوزادان (RR: 0.30؛ 95% CI؛ 0.14 تا 0.66؛ دو کارآزمایی، 94 شرکت‌کننده)، سپسیس نوزادان (RR: 0.26؛ 95% CI؛ 0.11 تا 0.61؛ یک کارآزمایی، 60 شرکت‌کننده)، هیپوپلازی ریوی (RR: 0.22؛ 95% CI؛ 0.06 تا 0.88؛ یک کارآزمایی، 34 شرکت‌کننده) و سپسیس زایمانی (RR: 0.20؛ 95% CI؛ 0.05 تا 0.84؛ یک کارآزمایی، 60 شرکت‌کننده) همراه بود. زنان در گروه آمنیو-اینفیوژن نیز با احتمال کمتری طی هفت روز پس از پارگی غشا، زایمان داشتند (RR: 0.18؛ 95% CI؛ 0.05 تا 0.70؛ یک کارآزمایی، 34 شرکت‌کننده). با این نتایج باید با احتیاط برخورد کرد زیرا یافته‌های مثبت عمدتا از یک کارآزمایی با پنهان‌سازی تخصیص نامشخص به دست آمدند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.