پنج کارآزمایی با 1838 بیمار تصادفی‌سازی شده وارد شدند. شواهدی مبنی بر بهبود بقای کلی پس‌از درمان با آنتاگونیست‌های پورین در مقایسه با آلکیلاتورها وجود دارد، اما به اهمیت آماری نرسید (HR: 0.89؛ 95% CI؛ 0.78 تا 1.01؛ 4 کارآزمایی، N = 1638). بااین‌حال، نسبت خطر (relative risk) برای دستیابی به یک پاسخ کلی (RR: 1.22؛ 95% CI؛ 1.13 تا 1.31، 5 کارآزمایی، N = 1751) و بهبودی کامل (RR: 1.94؛ 95% CI؛ 1.65 تا 2.28، 5 کارآزمایی، 1751 = N) به‌طور قابل توجهی بیشتر بود، و منجر به طولانی‌تر شدن بقای بدون پیشرفت شد (HR: 0.70؛ 95% CI؛ 0.61 تا 0.82، 4 کارآزمایی، N = 1638). بروز عفونت‌های درجه III/IV در بیمارانی که درمان با آنتاگونیست‌های پورین را دریافت ‌کردند، به‌طور معنی‌داری بیشتر بود (RR: 1.83؛ 95%؛ 1.30 تا 2.58، 4 کارآزمایی، N = 1620). تفاوت معنی‌داری در مورد خطر نسبی بروز نوتروپنی درجه III/IV (RR: 1.14؛ 95% CI؛ 0.98 تا 1.34، 4 کارآزمایی، N = 1620) و مرگ‌ومیر ناشی از درمان (RR: 0.94؛ 95% CI؛ 0.45 تا 1.95) وجود نداشت. بروز کلی کم‌خونی همولیتیک کم بود، اما در گروه آنتاگونیست پورین به‌طور قابل توجهی افزایش یافت (RR: 3.36؛ 95% CI؛ 1.27 تا 8.91، 3 کارآزمایی، N = 1258).