ما 81 مطالعه (69094 شرکت‌کننده) را وارد کردیم، که پنج مورد از آنها برای این به‌روزرسانی جدید هستند. به‌طور کلی، ما 22 مطالعه را در معرض خطر بالای سوگیری (bias)، و 53 مطالعه را در معرض خطر نامشخص سوگیری، و 6 مطالعه را در معرض خطر پایین سوگیری قضاوت کردیم. 50 مطالعه افراد ترک کرده را وارد کردند، و 30 مطالعه به افراد کمک کردند که سیگار کشیدن را ترک کنند و سپس درمان‌های پیشگیری از عود را در آنها آزمایش کردند. بیست‌وهشت مطالعه روی جمعیت‌های خاصی که سیگار کشیدن را به دلیل حاملگی (19 مطالعه)، بستری شدن در بیمارستان (شش مطالعه)، یا خدمت سربازی (سه مطالعه) ترک کرده بودند، متمرکز شدند. اکثر مطالعات از مداخلات رفتاری برای آموزش مهارت‌های مقابله با وسوسه‌های سیگار کشیدن استفاده کردند، یا به دنبال حمایت اضافی بودند. برخی از مطالعات، ادامه دارودرمانی را مورد آزمایش قرار دادند.

ما روی نتایج حاصل از آن دسته از مطالعاتی متمرکز شدیم که در آنها افرادی که از سیگار کشیدن اجتناب کردند، تصادفی‌سازی شدند، زیرا اینها بهترین شکل آزمایش مداخلات پیشگیری از عود هستند. از 12 تجزیه‌وتحلیلی که ما روی افراد ترک‌کرده انجام دادیم، سه تجزیه‌وتحلیل دارودرمانی، منافعی را از مداخله نشان داد: ادامه درمان با وارنیکلین در افرادی که سیگار کشیدن را با کمک ترک کرده بودند (2 مطالعه، n = 1297، خطر نسبی (RR)؛ 1.23؛ 95% فاصله اطمینان (CI)؛ 1.08 تا 1.41؛ %82 = I2؛ شواهد با قطعیت متوسط)، ریمونابانت (rimonabant) در افرادی که سیگار کشیدن را با کمک ترک کرده بودند (1 مطالعه، RR: 1.29؛ 95% CI؛ 1.08 تا 1.55)، و درمان جایگزینی نیکوتین (nicotine replacement therapy; NRT) در افرادی که بدون کمک، سیگار کشیدن را ترک کرده بودند (2 مطالعه، 2261 = n؛ RR: 1.24؛ 95% CI؛ 1.04 تا 1.47؛ %56 = I2). بقیه تجزیه‌وتحلیل‌های مربوط به دارودرمانی‌ها در افراد ترک‌کرده، دارای فواصل اطمینان گسترده‌ای بود که دربرگیرنده هم عدم تاثیر و هم تاثیر معنی‌دار از نظر آماری به نفع مداخله بود. اینها عبارت بودند از: NRT در بیماران بستری‌شده در بیمارستان (2 مطالعه، 1078 = n؛ RR: 1.23؛ 95% CI؛ 0.94 تا 1.60؛ %0 = I2)، NRT در افرادی که با کمک، سیگار کشیدن را ترک کرده بودند (2 مطالعه، 553 = n؛ RR: 1.04؛ 95% CI؛ 0.77 تا 1.40؛ %0 = I2؛ شواهد با قطعیت پایین)، ادامه درمان با بوپروپیون در افرادی که با کمک، سیگار کشیدن را ترک کرده بودند (6 مطالعه، 1697 = n؛ RR: 1.15؛ 95% CI؛ 0.98 تا 1.35؛ %0 = I2؛ شواهد با قطعیت متوسط)، و بوپروپیون به علاوه NRT (2 مطالعه، 243 = n؛ RR: 1.18؛ 95% CI؛ 0.75 تا 1.87؛ %66 = I2؛ شواهد با قطعیت پایین). تجزیه‌وتحلیل‌های مداخلات رفتاری در افراد ترک‌کرده تاثیری را مشاهده نکرد. اینها، مطالعاتی را وارد کردند که در آنها از میان جمعیت عمومی، زنان باردار و زنان پس از زایمان در پایان دوران بارداری (8 مطالعه، 1523 = n؛ RR: 1.05؛ 95% CI؛ 0.99 تا 1.11؛ %0 = I2) و در پیگیری پس از زایمان (15 مطالعه، 4606 = n؛ RR: 1.02؛ 95% CI؛ 0.94 تا 1.09؛ %3 = I2) سیگار کشیدن را ترک کرده بودند، مطالعاتی در بیماران بستری‌شده در بیمارستان (5 مطالعه، 1385 = n؛ RR: 1.10؛ 95% CI؛ 0.82 تا 1.47؛ %58 = I2)، و مطالعات در افرادی که با کمک، سیگار کشیدن را ترک کردند (11 مطالعه، 5523 = n؛ RR: 0.98؛ 95% CI؛ 0.87 تا 1.11؛ %52 = I2؛ شواهد با قطعیت متوسط)، و افرادی که بدون کمک، سیگار کشیدن را ترک کردند (5 مطالعه، 3561 = n؛ RR: 1.06؛ 95% CI؛ 0.96 تا 1.16؛ %1 = I2).