برنامه‌هایی مانند «ترساندن مستقیم» (Scared Straight) شامل بازدیدهای سازمان‌یافته از زندان توسط بزهکاران نوجوان یا کودکانی است که در معرض خطر رفتار مجرمانه قرار دارند. این برنامه‌ها با هدف بازداشتن شرکت‌کنندگان از ارتکاب جرم در آینده، از طریق ارائه مشاهدات دست اول از زندگی زندان و تعامل با زندانیان بزرگسال (اثر متقابل (interaction))، طراحی شده‌اند. این مرور که نسخه به‌روزشده از مرور منتشرشده در سال 2002 است، شامل نه مطالعه با حضور 946 نوجوان بود، که تقریبا همگی مرد بودند. این مطالعات در مناطق مختلف ایالات متحده آمریکا انجام شده و افراد جوان از نژادهای گوناگون با میانگین سنی بین 15 و 17 سال در آن‌ها شرکت داشتند. نتایج نشان می‌دهند که این برنامه‌ها نه‌تنها در جلوگیری از انجام جرم ناکام هستند، بلکه در واقع، منجر به رفتار مجرمانه بیشتری می‌شوند. این مداخله، شانس ارتکاب جرم را از 1.6 تا 1 و 1.7 تا 1 افزایش می‌دهد. مقامات دولتی که این برنامه را مجاز می‌شمارند، باید تلاش‌های ارزیابی دقیقی را اتخاذ کنند تا اطمینان حاصل شود که به شهروندانی که متعهد به حفاظت از آن‌ها هستند، بیش از آنکه سود برسانند، زیان وارد نمی‌کنند.
ما نتیجه می‌گیریم که برنامه‌هایی مانند «ترساندن مستقیم» در مقایسه با عدم انجام مداخله در جوانان مشابه، میزان بزهکاری را افزایش می‌دهند. با توجه به این نتایج، نمی‌توانیم این برنامه را به‌عنوان یک استراتژی پیشگیری از جرم توصیه کنیم. بنابراین، سازمان‌هایی که انجام چنین برنامه‌هایی را مجاز می‌شمارند ملزم به ارزیابی دقیق آن‌ها هستند تا اطمینان حاصل شود که این برنامه‌ها به شهروندانی که متعهد به حفاظت از آن‌ها هستند، بیش از آنکه سود برسانند، زیان وارد نمی‌کنند.
برنامه‌هایی مانند «ترساندن مستقیم» (Scared Straight) و دیگر برنامه‌های مشابه شامل بازدیدهای سازمان‌یافته از زندان توسط بزهکاران نوجوان یا کودکانی است که در معرض خطر رفتار مجرمانه قرار دارند. برنامه‌هایی طراحی شده‌اند تا از طریق مشاهده مستقیم زندگی در زندان و تعامل با زندانیان بزرگسال (اثر متقابل (interaction))، شرکت‌کنندگان را از ارتکاب جرم در آینده بازدارند. این برنامه‌ها، علیرغم پژوهش‌هایی که اثربخشی آن‌ها را زیر سوال می‌برند، هم‌چنان مورد استفاده قرار می‌گیرند. این مطالعه یک نسخه به‌روز شده از مرور سال 2002 است.
ارزیابی تاثیرات برنامه‌هایی شامل بازدیدهای سازمان‌دهی‌شده از زندان‌ها توسط نوجوانان بزهکار (که به‌طور رسمی مورد قضاوت قرار می‌گیرند، یعنی توسط دادگاه نوجوانان محکوم شده‌اند) یا پیش‌بزهکاران (کودکانی که مشکل دارند اما به‌عنوان بزهکار به‌طور رسمی مورد قضاوت قرار نگرفته‌اند)، با هدف بازدارندگی آن‌ها از بزهکاری.
برای به‌روز کردن این مرور، 22 بانک اطلاعاتی الکترونیکی را، از جمله CENTRAL؛ MEDLINE؛ PsycINFO، و Criminal Justice Abstracts، در دسامبر 2011 جست‌وجو کردیم. علاوه‌بر این، پایگاه‌های ثبت کارآزمایی‌های بالینی را جست‌وجو کرده، با کارشناسان مشورت کردیم، جست‌وجو را در پایگاه Google Scholar انجام دادیم و همه استنادات مرتبط را پیگیری کردیم.
مطالعاتی را در این مرور وارد کردیم که اثربخشی برنامه‌هایی را شامل بازدیدهای سازمان‌یافته بزهکاران یا کودکان در معرض خطر بزهکاری از موسسات و نهادهای کیفری مانند زندان‌ها یا کانون‌های اصلاح و تربیت، بررسی کردند. مطالعاتی که نمونه‌های هم‌پوشانی از نوجوانان و بزرگسالان جوان (برای مثال، سنین 14 تا 20 سال) داشتند، در این مرور وارد شدند. فقط مطالعاتی را در نظر گرفتیم که در آن‌ها شرکت‌کنندگان به‌صورت تصادفی یا شبه-تصادفی (یعنی با انتساب زوج/فرد به شرایط) به گروه‌ها اختصاص یافتند. هر مطالعه می‌بایست دارای یک گروه کنترل عدم درمان و حداقل یک معیار پیامد از رفتار مجرمانه «پس‌از بازدید» بود.
روش‌های جست‌وجو برای مرور اصیل، 487 استناد را یافتند که بیشتر آن‌ها دارای چکیده بودند. نویسنده اصلی مرور، این استنادها را غربال کرده و مشخص کرد که 30 مورد، گزارش ارزیابی بودند. دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم این استنادها را بررسی کرده و توافق کردند که 11 مورد، کارآزمایی‌های بالقوه تصادفیسازی شده بودند. تمامی گزارش‌ها دریافت شدند. پس‌از بررسی گزارش‌های متن کامل، دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم بر حذف دو مطالعه توافق کردند، که در نتیجه، نه کارآزمایی تصادفیسازی شده باقی ماندند. نویسنده اصلی مرور، با استفاده از ابزاری که به‌طور خاص طراحی شده بود، داده‌ها را از هر یک از نه گزارش مطالعاتی استخراج کرد. در مواردی که اطلاعات مربوط به پیامدها در گزارش‌های اصلی موجود نبود، از طریق مکاتبه برای بازیابی داده‌ها از محققان اصلی جهت انجام آنالیز، تلاش کردیم. داده‌های پیامد توسط نویسنده دوم مرور (CTP) به‌طور جداگانه بررسی شدند.
در این مرور، نتایج هر یک از نه کارآزمایی را به‌صورت روایی (narrative) گزارش می‌کنیم. دو متاآنالیز را از هفت مطالعه انجام دادیم که میزان تخلفات را پس‌از مداخله با استفاده از داده‌های رسمی ارائه دادند. اطلاعات حاصل از منابع دیگر (برای مثال، خود-گزارشی) یا در برخی مطالعات موجود نبودند یا اطلاعات مهم (برای مثال، انحراف معیار (standard deviation; SD)) حذف شدند. در آنالیزهای خود، به‌منظور بررسی تاثیرات فوری پس‌از درمان (به عبارت دیگر، «تاثیرات اولیه»)، نسبت‌های بازگشت به جرم را در هر گروه با استفاده از محاسبه نسبت‌های شانس (OR) ارزیابی کردیم و در این بررسی‌ها، هم مدل اثر ثابت (fixed-effect) و هم مدل اثرات تصادفی (random-effects) را مفروض گرفتیم.
در این مرور، تعداد نه مطالعه را وارد کردیم. همگی بخشی از مرور سیستماتیک اصلی بودند؛ هیچ کارآزمایی جدیدی از طریق جست‌وجوهای به‌روزشده شناسایی نشد که با معیارهای ورود مطابقت داشته باشد. این مطالعات در هشت ایالت مختلف آمریکا، طی سال‌های 1967 تا 1992، انجام شدند. نزدیک به 1000 نوجوان یا بزرگسال جوان (946 نفر) از نژادهای مختلف، که تقریبا همگی مرد بودند، در این مطالعات شرکت کردند. میانگین سنی شرکت‌کنندگان در هر مطالعه از 15 تا 17 سال متغیر بود.
متاآنالیزهای هفت مطالعه نشان می‌دهند که این مداخله نسبت به عدم انجام مداخله، مضرتر است. OR (اثر ثابت) برای تاثیرات روی اولین تاثیر پس‌از درمان بر رفتار مجرمانه‌ای که به‌صورت رسمی اندازه‌گیری شد، تاثیر منفی برنامه را نشان داد (OR: 1.68؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.20 تا 2.36) و صرف‌نظر از استراتژی متاآنالیزی، تقریبا یکسان بود (OR اثرات تصادفی: 1.72؛ 95% CI؛ 1.13 تا 2.62). آنالیزهای حساسیت (sensitivity) (اثرات تصادفی) نشان دادند که یافته‌ها حتی با حذف یک مطالعه با استراتژی تصادفیسازی ناکافی (OR: 1.47؛ 95% CI؛ 1.03 تا 2.11)، یا حذف یک مطالعه با نرخ بالای خروج بیماران از مطالعه (attrition) (OR: 1.96؛ 95% CI؛ 1.25 تا 3.08)، یا هر دو (OR: 1.68؛ 95% CI؛ 1.10 تا 2.58) پابرجا بودند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.