زخم پا یکی از عوارض دیابت بوده و می‌تواند منجر به قطع عضو شود. زخم‌ها می‌توانند تاحدی به دلیل وارد آمدن فشارهای غیرطبیعی به کف پا ایجاد شوند. مطالعات موجود در این مرور، مداخلات کاهش فشار را با کمک گچ‌های غیرقابل جابه‌جایی (foot casts) با دیگر روش‌های کاهش فشار روی محل زخم برای بهبودی زخم‌ها مقایسه کردند. مقایسه‌ها شامل پانسمان به‌تنهایی، استفاده موقت از کفش‌های درمانی، استفاده از دستگاه‌های کاهش فشار قابل جابه‌جایی و مداخله جراحی بودند. این مرور نشان داد که مداخلات غیرقابل جابه‌جایی موثرتر از دیگر روش‌های خارجی کاهش فشار بودند. در یک مطالعه زخم جلوی پا، استفاده از گچ‌های غیرقابل جابه‌جایی به‌همراه افزایش طول تاندون آشیل موفق‌تر از استفاده از گچ غیرقابل جابه‌جایی به‌تنهایی ظاهر شدند.
گچ‌های غیرقابل جابه‌جایی و کاهش‌دهنده فشار در بهبود زخم‌های کف پا ناشی از دیابت موثرتر از گچ‌های متحرک یا پانسمان‌ها به‌تنهایی هستند. در یک مطالعه بررسی زخم جلوی پا، استفاده از دستگاه‌های غیرقابل جابه‌جایی در ترکیب با افزایش طول تاندون آشیل، موفق‌تر از استفاده از گچ غیرقابل جابه‌جایی به‌تنهایی بودند.
زخم پا ناشی از دیابت یکی از عوامل اصلی بروز عوارض در دیابت است. زخم پا ناشی از دیابت تاحدی نتیجه فشارهای غیرطبیعی واردشده به پا بوده و کاهش فشار یک درمان رایج برای بهبود زخم کف پا ناشی از دیابت است، اما موثرترین روش برای بهبودی آن مشخص نیست.
بررسی تاثیرات مداخلات تغذیه‌ای بر بهبود زخم‌های پا در افراد مبتلا به دیابت.
برای این به‌روزرسانی مرور، پایگاه ثبت تخصصی گروه زخم‌ها در کاکرین (در 2 نوامبر 2012 جست‌وجو شد)؛ پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL) ( کتابخانه کاکرین ، شماره 10، 2012)؛ Ovid MEDLINE (1950 تا هفته 4 اکتبر 2012)؛ Ovid MEDLINE (In-Process & Other Non-Indexed Citation؛ 31 اکتبر 2012)؛ Ovid EMBASE (1980 تا هفته 43 سال 2012)؛ و EBSCO CINAHL (1982 تا 1 نوامبر 2012) را جست‌وجو کردیم. هیچ محدودیتی در مورد زبان یا وضعیت انتشار مقاله اعمال نشد.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده که به ارزیابی تاثیرات مداخلات کاهش فشار بر بهبودی زخم‌های پا در افراد مبتلا به دیابت پرداختند.
داده‌ها از کارآزمایی‌های واجد شرایط استخراج شده، و با استفاده از برگه استخراج داده‌ها، توسط دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم خلاصه شدند.
چهارده کارآزمایی شامل 709 شرکت‌کننده، معیارهای ورود را به این مرور داشتند. یک مطالعه دو نوع مختلف گچ غیرقابل جابه‌جایی را بدون تفاوت قابل تشخیص میان گروه‌ها مقایسه کرد. هفت مطالعه (366 شرکت‌کننده) گچ‌های غیرقابل جابه‌جایی را با دستگاه‌های متحرک کاهش فشار مقایسه کردند. در پنج مورد از این مطالعات، گچ‌های غیرقابل جابه‌جایی در مقایسه با دستگاه متحرک با افزایش در تعداد زخم‌های بهبود یافته همراه بودند، که از نظر آماری معنی‌داری گزارش شد (RR: 1.17؛ 95% CI؛ 1.01 تا 1.36؛ P = 0.04).
دو مطالعه (98 شرکت‌کننده) نشان دادند که زخم‌های بیشتری با گچ‌های غیرقابل جابه‌جایی بهبود می‌یابند تا با پانسمان به‌تنهایی. در یک مطالعه، افزایش طول تاندون آشیل همراه‌با استفاده از گچ غیرقابل جابه‌جایی منجر به افزایش قابل توجه زخم‌های بهبود یافته در 7 ماه نسبت به استفاده از گچ غیرقابل جابه‌جایی به‌تنهایی شد (RR: 2.23؛ 95% CI؛ 1.32 تا 3.76). زخم‌های بهبود یافته بیشتری در دو سال در این گروه باقی ماندند (RR: 3.41؛ 95% CI؛ 1.42 تا 8.18).
مقایسه‌های دیگر شامل دبریدمان جراحی زخم‌ها؛ احساس چسباندن به پا؛ پانسمان‌های فوم نمدی بودند، و هیچ‌کدام از آن‌ها تاثیر درمانی معنی‌داری را به نفع مداخله نشان ندادند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.