سندرم کارپال تانل ناشی از فشرده شدن عصب مدین است که از طریق تونل کارپال در مچ دست می‌گذرد. این وضعیت باعث گزگز، بی‌حسی و درد، عمدتا در دست می‌شود. مدیریت آن بحث‌برانگیز است. هدف این مرور، مقایسه رفع فشار جراحی با درمان‌های غیر جراحی مانند استفاده از اسپلینت یا تزریق کورتیکواستروئید بود. چهار کارآزمایی پیدا و گنجانده شدند، در حالی که سه کارآزمایی در انتظار ارزیابی هستند. نتایج نشان می‌دهند که درمان جراحی احتمالا بهتر از استفاده از اسپلینت است، اما مشخص نیست که بهتر از تزریق استروئید هم هست یا خیر. انجام تحقیقات بیشتر برای کسانی که نشانه‌های خفیف دارند مورد نیاز است.
درمان جراحی سندرم کارپال تانل نشانه‌ها را به‌طور قابل‌توجهی بهتر از استفاده از اسپلینت کاهش می‌دهد. برای دریافت اینکه این نتیجه‌گیری برای افرادی که نشانه‌های خفیف دارند صدق می‌کند یا خیر، و اینکه درمان جراحی بهتر از تزریق استروئید است یا خیر، انجام تحقیقات بیشتر نیاز است.
سندرم کارپال تانل (carpal tunnel syndrome) ناشی از گیر افتادن عصب مدین (median nerve) در مچ دست است. نشانه‌های شایع آن عبارتند از گزگز کردن، بی‌حسی و درد در دست که ممکن است به ساعد یا شانه کشیده شود. اکثر موارد علامت‌دار بدون جراحی درمان می‌شوند.
هدف، مقایسه اثربخشی درمان جراحی سندرم کارپال تانل با درمان غیر جراحی است.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بیماری‌های عصبی‌عضلانی در کاکرین (ژانویه 2008)، MEDLINE (ژانویه 1966 تا ژانویه 2008)، EMBASE (ژانویه 1980 تا ژانویه 2008) و LILACS (ژانویه 1982 تا ژانویه 2008) را جست‌وجو کردیم. کتاب‌شناختی‌های (bibliography) مقالات را بررسی کرده و برای کسب اطلاعات در مورد دیگر مطالعات منتشر شده یا منتشر نشده با نویسندگان تماس گرفتیم.
همه کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و شبه-تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای را وارد کردیم که هر نوع درمان جراحی و غیر جراحی را با هم مقایسه کردند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم، واجد شرایط بودن کارآزمایی‌ها را بررسی کردند.
در این به‌روزرسانی، چهار کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده را یافتیم که در مجموع شامل 317 شرکت‌کننده بودند. سه مورد از آنها شامل 295 شرکت‌کننده، 148 نفر در گروه جراحی و 147 نفر در گروه درمان غیر جراحی، اطلاعاتی را در مورد پیامد اولیه (بهبودی در سه ماه پیگیری) گزارش کردند. تخمین تجمعی از جراحی حمایت کرد (RR: 1.23؛ 95% CI؛ 1.04 تا 1.46). دو کارآزمایی شامل 245 شرکت‌کننده، پیامد را در پیگیری شش ماهه توصیف کردند، که به نفع جراحی بودند (RR: 1.19؛ 95% CI؛ 1.02 تا 1.39).
دو کارآزمایی بهبودی بالینی را در یک سال پیگیری گزارش کردند. آنها شامل 198 بیمار بوده و به نفع جراحی رای دادند (RR: 1.27؛ 95% CI؛ 1.05 تا 1.53). تنها کارآزمایی که تغییرات را در پارامترهای نوروفیزیولوژیکی در هر دو گروه توصیف کرد، نیز از جراحی حمایت کرد (RR: 1.44؛ 95% CI؛ 1.05 تا 1.97). دو کارآزمایی شامل 198 بیمار، نیاز به جراحی را در طول دوره پیگیری توصیف کردند. تخمین تجمعی برای این پیامد نشان می‌دهد که بخش قابل‌توجهی از افرادی که تحت درمان طبی قرار می‌گیرند به جراحی نیاز خواهند داشت در حالی که خطر جراحی مجدد در افراد تحت درمان جراحی، کم است (RR؛ 0.04 به نفع جراحی؛ 95% CI؛ 0.01 تا 0.17). عوارض جراحی و درمان طبی توسط دو کارآزمایی با 226 شرکت‌کننده توصیف شدند. اگرچه بروز عوارض در هر دو گروه بالا بود، به‌طور قابل‌توجهی در بازوی جراحی شایع‌تر بود (RR: 1.38؛ 95% CI؛ 1.08 تا 1.76).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.