فتق اینگوئینال (inguinal hernia) وضعیت بسیار شایعی است که عمدتا مردان جوان و میانسال را مبتلا می‌کند و ترمیم آن رایج‌ترین نوع جراحی در جراحی عمومی محسوب می‌شود. فتق‌ها به صورت برجستگی‌هایی در ناحیه کشاله ران ظاهر می‌شوند که هنگام سرفه، زور زدن، ایستادن و در تمام موقعیت‌هایی که فشار داخل شکم افزایش می‌یابد، برجسته‌تر می‌شوند. اگر عارضه‌ای ساده و بدون پیچیدگی باشد، به ندرت دردناک است و برآمدگی معمولا با دراز کشیدن از بین می‌رود. به منظور برنامه‌ریزی برای ترمیم فتق اینگوئینال، استراتژی‌های جراحی متنوعی وجود دارند که باید مد نظر قرار گیرند. این استراتژی‌ها شامل ملاحظاتی در خصوص استفاده از مش (mesh) (مش، پروتزی است که از شبکه‌ای از مواد مصنوعی ساخته شده و به کاهش کشش دیواره شکم کمک می‌کند) هستند. برای دستیابی به نتایج بهتر از نظر درد و عفونت و جلوگیری از بروز مجدد مشکل (عود)، یک روش ترمیم بدون کشش پیشنهاد شده است.
ما دریافتیم که تکنیک شولدیس (Shouldice) از نظر میزان عود، بهترین روش درمان فتق اینگوئینال بدون استفاده از پروتز است. استفاده از پروتز، احتمال عود را به میزان قابل توجهی کاهش می‌دهد. تفاوت معنی‌داری میان این تکنیک‌ها از نظر درد مداوم، طول مدت بستری پس‌از جراحی و عوارض پس‌از مداخله مشاهده نشد. با وجود این، کیفیت روش‌شناسی (methodology) بیشتر مطالعات واردشده، پائین است، طول دوره پیگری بین مطالعات متفاوت بوده و یافته‌ها فاقد پیامدهای بیمار-محور هستند، بنابراین نتایج نامطلوب، به‌ویژه در بیماران مبتلا به بیماری‌های مزمن، برای مثال بیماران دیابتی یا بیماران تحت درمان با استروئید، باید با احتیاط تفسیر شوند.
هرنیورافی (herniorrhaphy) شولدیس، با وجود اینکه زمان‌بَر بوده و نیازمند بستری اندکی طولانی‌تر پس‌از جراحی است، از نظر عود، بهترین تکنیک بدون مش محسوب می‌شود. استفاده از مش با میزان کمتری از عود همراه است. سطح کیفیت مطالعات واردشده، که با مقیاس jaded مورد ارزیابی قرار گرفت، پائین بود. بیماران در گروه‌های درمان و کنترل ویژگی‌های مشابهی دارند، اما به نظر می‌رسد از جمعیت عمومی سالم‌تر باشند، این ویژگی‌ها ممکن است بر ابعاد اثرگذاری تاثیر بگذارد، به‌ویژه نرخ عود می‌تواند در جمعیت عمومی بالاتر باشد. از دست دادن بیماران در دوره پیگیری در گروه‌های درمان و کنترل مشابه بود اما دلایل آن اغلب گزارش نشدند. طول دوره پیگری به‌طور گسترده‌ای بین مطالعات از 1 سال تا 13.7 سال متفاوت است.
ترمیم فتق اینگوئینال (inguinal hernia)، رایج‌ترین نوع جراحی در جراحی عمومی است. تکنیک‌های متعددی وجود دارند: تکنیک شولدیس (Shouldice) گاهی بهترین روش در نظر گرفته می‌شود، اما تکنیک‌های مختلفی به‌عنوان «استاندارد طلایی» برای ترمیم باز فتق به کار می‌روند. معیارهای پیامد از قبیل نرخ عود، عوارض و طول مدت بستری پس‌از جراحی، میان تکنیک‌های مختلف به‌طور قابل توجهی متفاوت هستند.
ارزیابی کارآمدی و بی‌خطری (safety) تکنیک شولدیس در مقایسه با دیگر تکنیک‌های غیرلاپاروسکوپی برای ترمیم فتق.
پایگاه‌های MEDLINE؛ EMBASE و پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL) را در اپریل 2008 جست‌وجو کرده و جست‌وجوهای انجام‌شده را در سپتامبر 2011 برای یافتن کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده مرتبط به‌روز کردیم.
هرگونه کارآزمایی تصادفی‌سازی یا شبه-تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (RCT) در زمینه درمان فتق اینگوئینال اولیه در بزرگسالان، برای ورود به این مرور در نظر گرفته شد.
تمام چکیده‌های شناسایی‌شده توسط استراتژی‌های جست‌وجو توسط دو پژوهشگر مستقل مورد ارزیابی قرار گرفتند تا مطالعاتی که با معیارهای ورود مطابقت نداشتند، حذف شوند. مقالات کامل چکیده‌های احتمالا مرتبط به‌دست آمد و به‌طور رسمی مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای یافتن اطلاعات ازدست‌رفته یا به‌روز شده، با نویسندگان تماس گرفته شد.
شانزده کارآزمایی در این مرور مشارکت داشتند. در گروه شولدیس، در مجموع 2566 مورد فتق آنالیز شدند که 1121 مورد با تکنیک مش (mesh) و 1608 مورد با تکنیکی غیر از مش صورت گرفتند. نرخ عود بیماری با تکنیک‌های شولدیس بیشتر از تکنیک‌های مش (OR: 3.80؛ 95% CI؛ 1.99 تا 7.26) اما کمتر از تکنیک‌هایی غیر از مش گزارش شد (OR: 0.62؛ 95% CI؛ 0.45 تا 0.85). تفاوت معنی‌داری به لحاظ میزان بروز درد مزمن، عوارض و طول مدت بستری پس‌از جراحی وجود نداشت. زنان تقریبا 3% از بیماران واردشده در این کارآزمایی‌ها را تشکیل دادند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.