บาดทะยักเป็นโรคที่เกิดจากเชื้อแบคทีเรีย (Clostridium tetani) ที่พบในดินและอุจจาระ เป็นโรคที่สามารถสร้างภูมิคุ้มกันได้ แต่มันยังคงคร่าชีวิตเด็กและผู้ใหญ่ ทารกแรกเกิดเป็นกลุ่มที่เปราะบางที่สุด โดยเฉพาะในบังคลาเทศ อินเดีย อินโดนีเซีย ไนจีเรีย และปากีสถาน สาเหตุหลักมาจากการตัดสายสะดือที่ไม่ถูกสุขลักษณะ แผลถูกแทง แผลไฟไหม้ การเจาะหูหลายครั้ง การสัก และการขลิบ (ชายและหญิง) อาจทำให้เกิดการติดเชื้อบาดทะยักได้เช่นกัน อาการต่างๆ ได้แก่ กล้ามเนื้อตึงและกระตุก (หดตัวโดยไม่ได้ตั้งใจ) ที่คอ ขากรรไกร และหลังอย่างฉับพลัน ซึ่งจะทำให้หลังโก่งแข็งได้ การหดเกร็งของกล่องเสียงและเส้นเสียงอาจส่งผลให้ของเหลวถูกดูดเข้าไปในทางเดินหายใจ (การสำลัก) หรือไม่สามารถหายใจได้ (การขาดอากาศหายใจ) อาการกระตุกจะยังคงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆในสองสัปดาห์และการฟื้นตัวจะใช้เวลา 4 สัปดาห์ ภาวะแทรกซ้อนของโรคหรือการรักษา ได้แก่ การหายใจลำบาก สัญญาณ extrapyramidal ที่เลียนแบบการหดเกร็งของบาดทะยักและการแข็งเกร็ง ร่างกายทำงานผิดปกติ (ระบบอัตโนมัติ) และปอดอักเสบ การพยาบาลแบบประคับประคอง การให้สารอาหาร และกายภาพบำบัดมีความสำคัญ การช่วยหายใจด้วยเครื่องช่วยหายใจนั้นหาได้ยากในประเทศที่ขาดแคลนทรัพยากรในการรักษาอาการอัมพาตทั้งตัว จำเป็นต้องใช้ยาเพื่อลดอาการกระตุกของกล้ามเนื้อและอาการแข็งเกร็ง ยาปฏิชีวนะเพื่อฆ่าเชื้อแบคทีเรีย และอิมมูโนโกลบูลินต่อบาดทะยักเพื่อกำจัดสารพิษในร่างกาย diazepam มีฤทธิ์ต้านการชัก ยาคลายกล้ามเนื้อ ยากล่อมประสาท และลดความวิตกกังวล การรักษาด้วย diazepam มีความสัมพันธ์กับการเสียชีวิตน้อยกว่าการรักษาด้วย phenobarbitone และ chlorpromazine ร่วมกัน การรักษาร่วมกับ diazepamไม่ได้ให้ประโยชน์เพิ่มขึ้น (และอาจก่อให้เกิดอันตราย) ผู้ประพันธ์สืบค้นวรรณกรรมทางการแพทย์และพบการทดลองแบบสุ่มที่มีกลุ่มควบคุม 2 ฉบับ โดยมีทารกแรกเกิดและเด็กโตที่เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล 134 รายที่เป็นโรคบาดทะยักจากไนจีเรีย (ทารกแรกเกิด 19 ราย เด็กอายุระหว่าง 1 เดือนถึง 10 ปี จำนวน 7 ราย) และอินโดนีเซีย (ทารกแรกเกิด 74 ราย เด็กอายุระหว่างสามวันถึง 12 ปี จำนวน 34 คน) ยาทั้งหมดเป็นชนิดรับประทานและเช่นเดียวกับอาหารซึ่งมักจะให้ทางสายยางทางจมูกในสถานที่ที่มีภาระโรคสูง การศึกษาทั้ง 2 ฉบับไม่ได้ให้ข้อมูลเกี่ยวกับความปลอดภัยของสิ่งแทรกแซงหรือผลการติดตามผู้รอดชีวิตหลังออกจากโรงพยาบาล