سوال مطالعه مروری
آیا افراد مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس (MS) که مداخلاتی را برای کاهش زمین خوردن دریافت کردند، نسبت به افرادی که هیچ درمانی دریافت نکردند، پیامدهای بهتری را از زمین خوردن نشان می‌دهند؟ علاوه‌بر این، آیا انواع مختلف مداخلات پیشگیری از زمین خوردن منجر به پیامدهای مختلفی برای افراد مبتلا به MS می‌شود؟
پیشینه
با توجه به آسیب دیدن سیستم عصبی مرکزی میان افراد مبتلا به MS، مشکلات در تفکر، قدرت عضلانی، فشار عضلانی، احساس (sensation)، هماهنگی و تحرک می‌تواند در مقایسه با افراد فاقد بیماری MS منجر به افزایش خطر زمین خوردن شود. مداخلات برای پیشگیری از زمین خوردن در افراد مبتلا به MS اغلب شامل: ورزش‌ها، دارو، جراحی، مدیریت بی‌اختیاری ادرار، مایع یا تغذیه درمانی، مداخله روان‌شناختی، تکنولوژی محیط زیستی/کمکی، محیط اطراف (محیط اجتماعی)، مداخلات دانش و سایر مداخلات هستند. خطر زمین خوردن در افراد مبتلا به MS سه برابر بیش‌تر از افراد مسن است، اما هنوز مشخص نیست مداخلات پیشگیری از زمین خوردن در کاهش افتادن‌ها در MS موثر هستند یا خیر. در‌حال حاضر تعدادی مطالعات با کیفیت خوب وجود دارد که اثربخشی مداخلات زمین خوردن را در افراد مبتلا به MS بررسی کرده‌اند.
ویژگی‌های مطالعه
این مطالعه مروری 13 مطالعه را با 839 شرکت‌کننده وارد کرد که شامل انواع مختلفی از مداخلات پیشگیری از زمین خوردن بودند، که بیش‌تر به مقایسه یک مداخله ورزشی با عدم مداخله یا به مقایسه دو یا چند مداخله پیشگیری از افتادن، پرداختند.
نتایج کلیدی و کیفیت شواهد
به دلیل شواهد با کیفیت پایین تا بسیار پایین برای برخی از پیامدهای اولیه، در مورد تاثیر ورزش‌ها در پیشگیری از زمین خوردن عدم قطعیت وجود دارد. اعتماد ما به این نتایج برای پیشگیری از زمین خوردن پایین است زیرا این نتایج فقط در چند کارآزمایی کوچک ارزیابی شده که از نظر ما برخی از خطرهای سوگیری (bias) و کمبودهای روش‌شناسی را دارند. هنوز مطالعات نسبتا کمی با کیفیت خوب و بزرگ وجود دارند تا یافته‌های ما را براساس آن پایه‌ریزی کنند، بنابراین مطالعات بیش‌تری مورد نیاز است.
شواهد مربوط به اثرات مداخلات برای پیشگیری از زمین خوردن در MS پراکنده و نامشخص هستند. پایه و اساس شواهد، خطر مختلط سوگیری را با شواهدی با قطعیت بسیار پایین تا پایین نشان می‌دهد. برخی شواهد به نفع مداخلات ورزش برای بهبود عملکرد تعادل و تحرک وجود دارد. با این‌حال، این موضوع باید با احتیاط تفسیر شود، زیرا این پیامدهای ثانویه با معیارهای GRADE ارزیابی نشدند و به‌عنوان نتایج، نشان‌دهنده داده‌های به‌دست آمده از تعداد کمی از مطالعات هستند. RCTs قاطعی که به بررسی اثربخشی مداخلات چندعاملی زمین خوردن بر پیامدهای زمین خوردن می‌پردازند، مورد نیاز است.
مالتیپل اسکلروزیس (MS) یکی از شایع‌ترین بیماری‌های سیستم عصبی مرکزی است که تخمین‌های اخیر شیوع نشان می‌دهند که MS به‌طور مستقیم 2.3 میلیون نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می‌دهد. در یک متاآنالیز اخیر، میزان زمین خوردن بین افراد مبتلا به MS معادل 56% گزارش شده است. دستورالعمل‌های بالینی یک رویکرد مبتنی بر شواهد را در مورد مداخلات زمین خوردن در MS مشخص نمی‌کنند. در مورد اثربخشی مداخلات پیشگیری از زمین خوردن در MS، نیاز به اطلاعات سنتزشده وجود دارد.
هدف از این مطالعه مروری، ارزیابی اثربخشی مداخلات طراحی شده برای کاهش زمین خوردن در افراد مبتلا به MS بود. اهداف خاص، مقایسه‌های زیر را وارد کردند: (1) مداخلات پیشگیری از زمین خوردن با گروه‌های کنترل و؛ (2) انواع مختلف مداخلات پیشگیری از زمین خوردن.
ما پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه مالتیپل اسکلروزیس و بیماری‌های نادر دستگاه سیستم عصبی مرکزی (CNS) در کاکرین؛ پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (2018 شماره 9)؛ MEDLINE (PubMed) (1966 تا 12 سپتامبر 2018)؛ Embase (EMBASE.COM) (1974 تا 12 سپتامبر 2018)؛ Cumulative Index to Nursing and Allied Health Literature (EBSCOhost) (1981 تا 12 سپتامبر 2018)؛ پایگاه اطلاعاتی منابع علمی سلامت آمریکای لاتین و کارائیب (Bireme) (1982 تا 12 سپتامبر 2018)؛ ClinicalTrials.gov؛ و پلت‌فرم پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت؛ PsycINFO (1806 تا 12 سپتامبر 2018)؛ و پایگاه اطلاعاتی شواهد فیزیوتراپی (1999 تا 12 سپتامبر 2018) را جست‌وجو کردیم.
ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده یا کارآزمایی‌های شبه-تصادفی‌سازی شده را از مداخلات برای کاهش زمین خوردن در افراد مبتلا به MS انتخاب کردیم. ما کارآزمایی‌هایی را وارد کردیم که مداخلات پیشگیری از زمین خوردن را در مقایسه با گروه‌های کنترل یا انواع مختلف مداخلات پیشگیری از زمین خوردن بررسی کردند. پیامدهای اولیه شامل: میزان زمین خوردن، خطر افتادن، تعداد دفعات زمین خوردن به ازای هر فرد و عوارض جانبی بودند.
دو نویسنده مطالعه مروری، مطالعات را برای انتخاب غربالگری کردند، خطر سوگیری (bias) را ارزیابی و داده‌ها را استخراج کردند. ما از نسبت نرخ (RaR) و 95% فاصله اطمینان برای مقایسه میزان زمین خوردن بین گروه‌ها استفاده کردیم. برای خطر افتادن، ما از خطر نسبی (RR) و 95% CI براساس تعداد افرادی که در هر گروه زمین می‌خورند، استفاده کردیم.
در مجموع 839 فرد مبتلا به MS (12 تا 177 نفر) در این 13 کارآزمایی واردشده، تصادفی‌سازی شدند. ميانگين سني شرکت‌کنندگان، 52 سال (36 تا 62 سال) بود. درصد زنان شرکت‌کننده از 59% تا 85% متغیر بود. مطالعات، افرادی را با همه نوع MS وارد کردند. اکثر کارآزمایی‌ها، به مقایسه مداخله ورزش با عدم مداخله یا انواع مختلف مداخلات پیشگیری از زمین خوردن پرداختند. ما دو مقایسه را وارد کردیم: (1) مداخله پیشگیری از زمین خوردن در مقابل کنترل و (2) مداخله پیشگیری از زمین خوردن در مقابل مداخله دیگر پیشگیری از زمین خوردن. شایع‌ترین مداخلات بررسی‌شده عبارت بودند از ورزش به‌عنوان یک مداخله واحد، آموزش به‌عنوان یک مداخله واحد، تحریک الکتریکی عملکردی و ورزش به‌همراه آموزش. خطر سوگیری مطالعات واردشده با 9 مطالعه که نشان‌دهنده خطر بالای سوگیری مربوط به یک یا چند جنبه از روش‌شناسی آن‌‌ها بود، ترکیب شدند.
شواهد در مورد اثرات ورزش در مقابل کنترل، برای میزان زمین خوردن (RaR: 0.68؛ 95% CI؛ 0.43 تا 1.06؛ شواهد با کیفیت بسیار پایین)، تعداد افرادی که زمین خوردند (RR: 0.85؛ 95% CI؛ 0.51 تا 1.43؛ شواهد با کیفیت پایین) و عوارض جانبی (RR: 1.25؛ 95% CI؛ 0.26 تا 6.03؛ شواهد با کیفیت پایین) نامشخص بودند.
داده‌ها در مورد پیامدهای کیفیت زندگی، در مقایسه میان ورزش و کنترل در دسترس نبودند. اکثر مقایسه‌های دیگر بین مداخلات زمین خوردن و گروه‌های کنترل، هیچ شواهدی را از تاثیر به نفع هر دو گروه برای تمامی پیامدهای اولیه نشان ندادند.
برای مقایسه مداخلات مختلف پیشگیری از زمین خوردن، ناهمگونی انواع مداخلات در سراسر مطالعات، مانع از تجمیع داده‌ها شد.
در رابطه با پیامدهای ثانویه، شواهدی از وجود تاثیر به نفع مداخلات ورزشی در مقایسه با گروه‌های کنترل برای عملکرد تعادل با SMD معادل 0.50 (95% CI؛ 0.09 تا 0.92)، تحرک خود گزارش‌شده با SMD معادل 16.30 (95% CI؛ 9.34 تا 23.26) و تحرک واقعی با SMD معادل 2.8 (95% CI؛ 0.07 تا 0.50) وجود داشت. پیامدهای ثانویه با معیارهای GRADE مورد ارزیابی قرار نگرفتند و نتایج باید با احتیاط تفسیر شوند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.