پیشینه و اهداف
گلودرد علامت شایعی میان کودکان است. این علامت ممکن است به علت ویروس‌ها یا باکتری‌ها ایجاد شود. باکتری‌ای که معمولا مسئول ایجاد گلودرد در کودکان است، استرپتوکوک گروه A است (group A streptococcus) («گلودرد استرپتوکوکی»). میان کودکان مبتلا به گلودرد، درمان آنتی‌بیوتیکی فقط برای درمان گلودرد استرپتوکوکی موثر است.
تست‌های ساده و سریع برای تشخیص گلودرد استرپتوکوکی از دهه‌های 1980 تا امروز در دسترس قرار گرفته است. پزشکان می‌توانند یک تست سریع را در محل مراقبت (point of care) با کشیدن یک سواپ در گلو انجام دهند. بر اساس نتایج حاصل از تست سریع، آنها می‌توانند درباره نیاز به آنتی‌بیوتیک‌ها تصمیم بگیرند.
ما شواهدی را که درباره کاربرد تست‌های سریع در تشخیص درست گلودرد استرپتوکوکی در کودکان مبتلا به گلودرد در بخش‌های سرپایی وجود داشت، مرور کردیم.
ویژگی‌های مطالعه
ما به جست‌وجوی مطالعاتی پرداختیم که از ژانویه 1980 تا جولای 2015 به هر زبانی منتشر شده‌اند. 98 مطالعه منحصربه‌فرد را از مجموع 116 تست ارزیابی که 101,121 کودک را دربر می‌گرفتند، به دست آوردیم. تعداد شرکت‌کنندگان در سراسر تست‌های ارزیابی در طیف 42 تا 11,644 نفر بود. نسبت کودکان مبتلا به گلودرد استرپتوکوکی بین 9.5% تا 66.6% در طول تست‌های ارزیابی متغیر بود.
کیفیت شواهد
ویژگی‌های مهم طراحی مطالعه اغلب گزارش نشده بودند. به طور کلی کیفیت روش‌شناسی مطالعات وارد شده به مرور، ضعیف بود. در بیشتر مطالعات، ما نگران نحوه انتخاب شرکت‌کنندگان در مطالعه بودیم.
نتایج کلیدی
به طور میانگین، تست‌های سریع برای گلودرد استرپتوکوکی دارای حساسیت 86% (توانایی تشخیص صحیح افراد مبتلا به بیماری) و ویژگی 95% (توانایی تشخیص صحیح افرادی که به بیماری مبتلا نیستند) بود. تنوع قابل توجهی در مورد کاربرد تست سریع، میان مطالعات وجود داشت که با ویژگی‌های مطالعه قابل توضیح نبود و شامل کیفیت روش‌شناسی مطالعه می‌شد. دو نوع مختلف از تست‌های سریع که مورد ارزیابی قرار گرفتند، از نظر حساسیت قابل مقایسه بودند (85.4% در برابر 86.2%، به ترتیب برای سنجش‌های ایمنی آنزیمی (enzyme immunoassays) و سنجش‌های ایمنی اپتیکال (optical immunoassays)). بر اساس این نتایج ما می‌توانیم انتظار داشته باشیم که میان 100 کودک مبتلا به گلودرد استرپتوکوکی، 86 نفر به کمک تست سریع به درستی تشخیص داده خواهند شد و 14 نفر ممکن است تشخیص داده نشوند و درمان آنتی‌بیوتیکی دریافت نکنند. از 100 کودکی که به گلودرد غیر-استرپتوکوکی مبتلا هستند، 95 نفر به کمک تست سریع به درستی مبتلا به بیماری تشخیص داده خواهند شد در حالی که 5 نفر به اشتباه مبتلا تشخیص داده شده و آنتی‌بیوتیک‌های غیر-ضروری مصرف خواهند کرد.
در یک جمعیت 1000 نفره از کودکان با شیوع 30% ابتلا به GAS، امکان دارد که 43 بیمار مبتلا، تشخیص داده نشوند. اینکه RADT به عنوان یک تست مستقل می‌تواند برای منتفی دانستن ابتلا به GAS به کار رود یا خیر، به بستر اپیدمیولوژیک بستگی دارد. به نظر می‌رسد که حساسیت تست‌های EIA و OIA با هم قابل مقایسه است. ویژگی RADT برای اینکه فرد بی‌دلیل تحت درمان آنتی‌بیوتیکی قرار نگیرد به اندازه کافی بالا است. بر اساس این نتایج ما می‌توانیم انتظار داشته باشیم که میان 100 کودک مبتلا به گلودرد استرپتوکوکی، 86 نفر به کمک تست سریع به درستی تشخیص داده خواهند شد و 14 نفر ممکن است تشخیص داده نشوند و درمان آنتی‌بیوتیکی دریافت نکنند.
استرپتوکوک گروه A (یا Group A streptococcus; GAS) عامل حدود 20% تا 40% موارد فارنژیت در کودکان است و موارد باقی‌مانده توسط ویروس‌ها ایجاد می‌شوند. در مقایسه با گرفتن کشت از گلو، تست سریع آنتی‌ژن استرپتوکوک (rapid antigen detection tests; RADTs) می‌تواند بیماری را در محل مراقبت (point of care) تشخیص دهد (درون پنج تا 10 دقیقه).
این مرور جهت تعیین دقت تشخیصی RADTها، برای تشخیص GAS در کودکان مبتلا به فارنژیت طراحی شده است. هدف، ارزیابی دقت تشخیصی دو نوع عمده از RADTها (سنجش‌های ایمنی آنزیمی (enzyme immunoassays; EIA) و سنجش‌های ایمنی اپتیکال (optical immunoassays; OIA)) با مقایسه مستقیم و غیر-مستقیم بود.
CENTRAL؛ MEDLINE؛ EMBASE؛ Web of Science؛ CDSR؛ DARE؛ MEDION و TRIP را جست‌وجو کردیم (از ژانویه 1980 تا جولای 2015). به علاوه ما استنادات مربوطه در PubMed را بررسی کردیم و فهرست منابع مطالعات وارد شده و مقالات مروری مرتبط را به صورت دستی جست‌وجو کردیم، همه مقالاتی را که در مطالعات وارد شده گنجانده شده بودند، از طریق Google Scholar غربالگری کردیم.
ما مطالعاتی را وارد مرور کردیم که استفاده از RADT را برای فارنژیت GAS با کشت گلو در یک صفحه آگار خون در آزمایشگاه میکروبیولوژی در کودکانی که به صورت سرپایی مراقبت دریافت کردند، مقایسه کرده بودند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم، ارتباط عناوین و چکیده مقالات را غربال و متون کامل را برای ورود ارزیابی کردند، استخراج داده را انجام دادند و به کمک ابزار QUADAS-2 کیفیت مطالعات را سنجیدند. ما متاآنالیز (meta-analysis) دو-متغیری را برای تخمین حساسیت و ویژگی خلاصه و برای بررسی ناهمگونی میان مطالعات به کار بردیم. ما دقت تشخیصی تست‌های EIA و OIA را با استفاده از شواهد مستقیم و غیر-مستقیم مقایسه کردیم.
98 مطالعه منحصربه‌فرد را وارد مرور کردیم (116 تست ارزیابی و 101,121 شرکت‌کننده). کیفیت کلی روش‌شناسی در مطالعات وارد شده ضعیف بود احتمالا به این دلیل که در بسیاری از مطالعات خطر سوگیری (bias) به علت نحوه انتخاب بیمار و مرجع استاندارد مورد استفاده، پُر-خطر بود (به ترتیب؛ در 73% و 43% از تست‌های ارزیابی). در مطالعاتی که همه شرکت‌کنندگان تحت هر دو روش RADT و کشت گلو قرار گرفته بودند (105 تست ارزیابی؛ 58,244 شرکت‌کننده؛ میانه شیوع در شرکت‌کنندگان مبتلا به GAS معادل 29.5% بود)، RADT دارای حساسیت خلاصه 85.6%؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 83.3 تا 87.6 و ویژگی خلاصه 95.4%؛ 95% CI؛ 94.5 تا 96.2 بود. ناهمگونی قابل توجهی بین مطالعات از نظر حساسیت وجود داشت؛ اما ویژگی تست ثبات بیشتری داشت. شواهدی دال بر اینکه تغییرات حساسیت و ویژگی بر یکدیگر تاثیر داشته‌اند، به دست نیامد. ناهمگونی در دقت با ویژگی‌های سطح مطالعه توضیح داده نمی‌شد، مثل اینکه پیش از plating غنی‌سازی انجام شده بود یا خیر و میانگین سنی و شدت بالینی عارضه شرکت‌کنندگان و شیوع GAS چقدر بود. حساسیت تست‌های EIA و OIA قابل مقایسه بود (حساسیت خلاصه 85.4% در برابر 86.2%). تجزیه‌وتحلیل حساسیت نشان داد که تخمین خلاصه از حساسیت و ویژگی با خطر پائین سوگیری در مطالعات، دارای ثبات بود.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.