سوال مطالعه مروری
ما خواستیم تاثیرات روش‌های مختلف گرم کردن مجدد بیماران بزرگسال مبتلا به هیپوترمی ناخواسته (دمای مرکزی بدن کمتر از 36 درجه سانتی‌گراد) را پس از جراحی بدانیم.
پیشینه
بیماران ممکن است در طول جراحی سرد شوند، به ویژه به دلیل داروهایی که به عنوان بیهوشی استفاده می‌شوند. این امر می‌تواند باعث مشکلات قلبی بالقوه خطرناک شود. سرما همچنین می‌تواند باعث لرز و احساس ناراحتی بیماران پس از جراحی شود. روش‌های مختلفی برای گرم کردن مجدد بیماران پس از جراحی ایجاد شده، مانند استفاده از عایق حرارتی (مثلا پتوهای بازتابنده (reflective blanket)) و گرم کردن فعال بیمار (که در آن گرما مستقیما از دستگاه به بیمار منتقل می‌شود، مانند پتوی برقی، لامپ حرارتی).
ویژگی‌‌های مطالعه
ما شواهد را تا فوریه 2014 بررسی کرده و 11 مطالعه را شامل 699 شرکت‌کننده در نظر گرفتیم. ده مطالعه داده‌هایی را برای آنالیز ارائه کردند. این مطالعات شامل بزرگسالان (بالای 18 سال) بودند که تحت جراحی معمول یا اورژانسی قرار گرفتند. مطالعاتی را که در آنها بیماران عمدا در طول جراحی سرد نگه داشته شدند، جراحی سر یا پیوند پوست انجام دادند یا تحت بی‌حسی موضعی قرار گرفتند، وارد نکردیم. مطالعاتی را بررسی کردیم که روش‌های مختلف گرم کردن مجدد بیمار را در مقابل یکدیگر یا در مقابل مراقبت معمول (پتوهای بیمارستانی) مقایسه کردند.
نتایج کلیدی
ما می‌توانیم کاملا مطمئن باشیم که وقتی از روش‌های گرم کردن فعال برای گرم کردن بیماران هیپوترمی استفاده می‌شود، دمای بدن بیش از یک ساعت سریع‌تر از زمانی که از پتوهای بیمارستانی استفاده می‌شود، به حالت عادی (بین 36 و 37.5 درجه سانتی‌گراد) باز می‌گردد و این نتیجه برای افراد درگیر در مراقبت از بیماران مبتلا به هیپوترمی پس از جراحی اهمیت زیادی دارد. برای نشان دادن اینکه روش‌های گرم کردن فعال فواید یا مضرات دیگری برای بیماران دارند یا خیر، شواهد کافی یافت نشد. برخی شواهد نشان می‌دهد که گرم کردن اجباری هوا (یک نوع گرم کردن فعال) در گرم کردن مجدد بیماران بهتر از دستگاه‌های آب گرم گردشی و بخاری‌های تابشی (دیگر انواع گرم کردن فعال) است، اما نمی‌دانیم که گرم کردن اجباری هوا بهترین روش گرمایش فعال است یا خیر، چرا که شواهد در مورد تمام روش‌های گرم کردن فعال بیمار در دسترس نبود.
برای اطمینان از اینکه دیگر روش‌های گرم کردن مجدد بیماران (مانند پتوهای بازتابنده) برای بیماران فواید یا مضراتی دارند یا خیر، شواهد کافی وجود نداشت.
کیفیت شواهد
بسیاری از شواهد دارای کیفیت متوسط تا پائین بودند. روش‌های مورد استفاده برای اختصاص بیماران به گروه‌های درمانی، عموما نامشخص یا ناکافی بودند، و بی‌اطلاع نگه داشتن بیماران یا افرادی که بیماران را ارزیابی کردند، از نوع درمان آنها، امکان‌پذیر نبود. این امر ممکن است نتایج را دارای سوگیری (bias) کرده باشد، اما مطمئن نیستیم که چه تاثیری می‌تواند بر نتایج کلی داشته باشد.
به نظر می‌رسد گرم کردن فعال بیمار، به ویژه گرم کردن اجباری هوا، کاهش مهمی را از نظر بالینی در میانگین زمان صرف‌شده برای رسیدن به دمای طبیعی بدن (دمای طبیعی بدن میان 36 و 37.5 درجه سانتی‌گراد) در بیماران مبتلا به هیپوترمی پس از جراحی ارائه می‌دهد. با این حال، شواهدی با کیفیت بالا در مورد دیگر پیامدهای بالینی مهم وجود ندارد؛ بنابراین مشخص نیست که گرم کردن فعال بیمار مزایا و مضرات دیگری نیز دارد یا خیر. شواهدی با کیفیت بالا در مورد دیگر روش‌های گرم کردن بیمار نیز وجود ندارد؛ بنابراین مشخص نیست که دیگر روش‌های گرم کردن مجدد بیمار در معکوس کردن هیپوترمی پس از جراحی موثر هستند یا خیر.
هیپوترمی ناخواسته پس از جراحی (کاهش دمای مرکزی بدن به کمتر از 36 درجه سانتی‌گراد (C°)) به عنوان تاثیر جراحی زمانی رخ می‌دهد که داروهای بیهوشی و قرار گرفتن پوست در معرض برای مدت طولانی در طول جراحی منجر به تداخل با تنظیم دمای طبیعی شوند. هنگامی که هیپوترمی رخ داد، مهم است که بیماران به سرعت گرم شوند تا عوارض احتمالی به حداقل برسد. چندین مداخله مختلف برای گرم کردن مجدد بیماران در دسترس قرار دارند.
ارزیابی اثربخشی درمان هیپوترمی ناخواسته حول و حوش زمان انجام جراحی از طریق مداخلات پس از جراحی برای کاهش اتلاف حرارت و اعمال سیستم‌های گرمایش غیرفعال و فعال در بیماران بزرگسالی که تحت جراحی قرار گرفتند.
پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL) (2014، شماره 2)، MEDLINE (Ovid SP) (1956 تا 21 فوریه 2014)، EMBASE (Ovid SP) (1982 تا 21 فوریه 2014)، Institute for Scientific Information (ISI) Web of Science (1950 تا 21 فوریه 2014) و Cumulative Index to Nursing and Allied Health Literature (CINAHL), EBSCO host (1980 تا 21 فوریه 2014)، همچنین فهرست منابع مقالات را جست‌وجو کردیم. منابع www.controlled-trials.com و www.clincialtrials.gov را نیز جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده از مداخلات گرم کردن بیمار پس از جراحی با هدف معکوس کردن هیپوترمی در مقایسه با گروه کنترل یا با یکدیگر.
سه نویسنده مرور مطالعاتی را برای گنجاندن در این مرور شناسایی کردند. یک نویسنده مرور داده‌ها را استخراج کرده و ارزیابی‌های خطر سوگیری (bias) را تکمیل کردند؛ دو نویسنده مرور جزئیات را بررسی کردند. متاآنالیز در صورت لزوم با استفاده از روش‌های روش‌شناسی (methodology) استاندارد، مطابق با توصیه‌های سازمان همکاری کاکرین (Cochrane Collaboration)، انجام شد.
تعداد 11 کارآزمایی را با 699 شرکت‌کننده وارد کردیم. ده کارآزمایی داده‌هایی را برای آنالیز ارائه کردند. کارآزمایی‌ها از نظر تعداد و نوع شرکت‌کنندگان و انواع جراحی انجام‌شده متفاوت بودند. بیشتر کارآزمایی‌ها به دلیل روش‌های تصادفی‌سازی نامناسب یا نامشخص، و به دلیل اینکه کورسازی (blinding) ارزیابان و شرکت‌کنندگان عموما امکان‌پذیر نبود، خطر سوگیری بالا یا نامشخصی داشتند. این امر ممکن است نتایج را تحت تاثیر قرار داده باشد، اما چگونگی این تاثیر مشخص نیست. گرم کردن فعال بیمار در مقایسه با استفاده از پتوهای نخی گرم‌شده، میانگین زمان لازم را برای رسیدن به دمای طبیعی تا حدود 30 دقیقه کاهش داد (تفاوت میانگین (MD): 32.13- دقیقه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 42.55- تا 21.71-؛ شواهد با کیفیت متوسط)، اما تفاوت معنی‌داری در میزان لرز بیمار مشاهده نشد. گرم کردن فعال بیمار در مقایسه با استفاده از پتوهای نخی گرم‌نشده میانگین زمانی را برای رسیدن به دمای طبیعی بدن، تقریبا یک ساعت و نیم کاهش داد (MD؛ 88.86- دقیقه؛ 95% CI؛ 123.49- تا 54.23-؛ شواهد با کیفیت متوسط) و افراد در گروه گرم کردن فعال بیمار نسبت به بیمارانی که در گروه استفاده از پتوی نخی گرم‌نشده قرار داشتند، احتمال لرزش کمتری داشتند (نسبت خطر (relative risk): 0.61؛ 95% CI؛ 0.42 تا 0.86؛ شواهد با کیفیت پائین). هیچ تاثیری از مداخله بر میانگین تفاوت دما در درجه سانتی‌گراد در 60 دقیقه (MD؛ 0.18 درجه سانتی‌گراد، 95% CI؛ 0.10 تا 0.46؛ شواهد با کیفیت متوسط) دیده نشد، و هیچ داده‌ای در رابطه با عوارض قلبی‌عروقی عمده در دسترس نبود. گرم کردن اجباری هوا در مقایسه با دستگاه‌های آب گرم در گردش، زمان صرف‌شده را برای رسیدن به دمای طبیعی بدن تا حدود یک ساعت کاهش داد (MD؛ 54.21- دقیقه، 95% CI؛ 94.95- تا 13.47-). تفاوت آماری معنی‌داری میان استفاده از عایق حرارتی و پتوهای نخی در میانگین زمان رسیدن به دمای طبیعی بدن (MD؛ 0.29- دقیقه، 95% CI؛ 25.47- تا 24.89؛ شواهد با کیفیت متوسط) یا لرز کردن (نسبت خطر: 1.36؛ 95% CI؛ 0.69 تا 2.67؛ شواهد با کیفیت متوسط) وجود نداشت، و هیچ داده‌ای برای میانگین تفاوت دما یا عوارض عمده قلبی‌عروقی در دسترس نبود. شواهد کافی در مورد دیگر مقایسه‌ها، عوارض جانبی یا هر پیامدهای ثانویه دیگری در دسترس نبود.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.