بیست مطالعه (2367 بیمار) به مرور وارد شدند. دو مطالعه به علت عدم کورسازی دارای سوگیری پُر-خطر بودند. هشت مطالعه به علت داده‌های ناقص پیامدها (نرخ بالای خروج از درمان) و گزارش‌دهی انتخابی بالقوه دارای خطر بالای سوگیری بودند. 10 مطالعه دیگر خطر پائین سوگیری داشتند. روند غیر-قابل توجهی در حمایت از سولفاسالازین بیش از دارونما برای القای بهبودی با مزیت عمدتا محدود به بیماران مبتلا به کولیت کرون مشاهده شد. چهل‌وپنج درصد (63 از 141 نفر) از بیماران در گروه گیرنده سولفاسالازین در 17-18 هفته در مقایسه با 29% (43 از 148 نفر) از گروه گیرنده دارونما، وارد فاز بهبودی شدند (RR: 1.38؛ 95% CI؛ 1.00 تا 1.89؛ 2 مطالعه). تجزیه‌وتحلیل GRADE نشان داد کیفیت کلی شواهدی که از این پیامد حمایت کرده بودند به علت پراکندگی داده‌ها (106 رویداد)، در سطح متوسط است. هیچ تفاوتی از نظر پیامدهای عوارض جانبی بین دو گروه گیرنده سولفاسالازین و دارونما دیده نشد. تاثیر سولفاسالازین به طور معناداری نسبت به کورتیکواستروئیدها کمتر و نسبت به درمان ترکیبی با کورتیکواستروئیدها هم ضعیف‌تر بود (RR: 0.64؛ 95% CI؛ 0.47 تا 0.86؛ 1 مطالعه، 110 بیمار). چهل‌وسه درصد (55 از 128 نفر) از بیماران در گروه گیرنده سولفاسالازین در 17 تا 18 هفته در مقایسه با 60% (79 از 132 نفر) از گروه گیرنده کورتیکواستروئید، وارد فاز بهبودی شدند (RR: 0.68؛ 95% CI؛ 0.51 تا 0.91؛ 2 مطالعه، 260 بیمار). تجزیه‌وتحلیل GRADE نشان داد کیفیت کلی شواهدی که از این پیامد حمایت کرده بودند به علت پراکندگی داده‌ها در سطح متوسط است (134 رویداد). بیماران دریافت کننده سولفاسالازین به طور معناداری کمتر از بیماران دریافت کننده کورتیکواستروئید، عوارض جانبی را تجربه کردند (RR: 0.43؛ 95% CI؛ 0.22 تا 0.82؛ 1 مطالعه، 159 بیمار). بین دو گروه مصرف کننده سولفاسالازین و کورتیکواستروئید، تفاوتی از نظر عوارض جانبی جدی یا قطع درمان به علت عوارض جانبی مشاهده نشد. تاثیر اولسالازین (olsalazine) در یک مطالعه از دارونما کمتر بود (RR: 0.36؛ 95% CI؛ 0.18 تا 0.71؛ 91 بیمار). دوز پائین مزالامین (1 تا 2 گرم/روز) در القای بهبودی بهتر از دارونما عمل نکرد. بیست‌وسه درصد (43 از 185نفر) از بیماران گیرنده دوز پائین مزالامین در مقابل 15% (18 از 117 نفر) از گروه دارونما در مدت 6 هفته وارد فاز بهبودی شدند (RR: 1.46؛ 95% CI؛ 0.89 تا 2.40؛ 302 = n). تجزیه‌وتحلیل GRADE نشان داد کیفیت کلی شواهدی که از این پیامد حمایت کرده بودند به علت خطر سوگیری (داده‌های ناقص پیامد) و پراکندگی داده‌ها در سطح پائین است (61 رویداد). هیچ تفاوتی بین گروه دریافت کننده دوز پائین مزالامین و دارونما از نظر نسبت بیمارانی که دچار عوارض جانبی شدند، (RR: 1.33؛ 95% CI؛ 0.91 تا 1.96؛ 3 مطالعه، 342 بیمار) یا قطع درمان به علت عوارض جانبی (RR: 1.21؛ 95% CI؛ 0.75 تا 1.95؛ 3 مطالعه، 342 بیمار) وجود نداشت. دوز بالای مزالامین با رهش کنترل شده (4 گرم/روز) بهتر از دارونما در القای کاهش بالینی غیر-معنادار در CDAI؛ (MD‌: -19.8 نقطه؛ 95% CI؛ 46.2- تا 6.7؛ 3 مطالعه، 615 بیمار) عمل نکرد، هم‌چنین از بودزوناید (budesonide) ضعیف‌تر عمل کرد (RR: 0.56؛ 95% CI؛ 0.40 تا 0.78؛ 1 مطالعه، 182 بیمار؛ GRADE = پائین). در حالی که دوز بالای مزالامین آهسته‌رهش (3 تا 4.5 گرم/روز) بهتر از دارونما برای القای بهبودی عمل نکرد (RR: 2.02؛ 95% CI؛ 0.75 تا 5.45؛ 1 مطالعه، 38 بیمار، GRADE = بسیار پائین) و در مقایسه با کورتیکواستروئیدهای معمول (RR: 1.04؛ 95% CI؛ 0.79 تا 1.36؛ 3 مطالعه، 178 بیمار، GRADE = متوسط) یا در مقایسه با بودزوناید (RR: 0.89؛ 95% CI؛ 0.76 تا 1.05؛ 1 مطالعه، 307 بیمار، GRADE = متوسط) تفاوت معناداری در میزان اثربخشی نداشت. با این حال این کارآزمایی‌ها با خطر سوگیری (داده‌های ناقص پیامد) و پراکندگی داده‌ها (کم بودن تعداد رویدادها) محدود شده بودند. فقدان کارآزمایی‌های بالینی با کیفیت خوب برای مقایسه سولفاسالازین با فرمولاسیون‌های دیگر مزالامین مشهود است. عوارض جانبی معمول که در گزارش‌ها آمده بودند شامل سردرد، تهوع، استفراغ، درد شکم و اسهال بودند.