ما 113 مطالعه را شامل 51,959 شرکت‌کننده وارد کردیم؛ 90 مطالعه (40,597 شرکت‌کننده CKD) یک عامل ضد-پلاکت را با دارونما یا عدم-درمان، و 29 مطالعه (11,805 شرکت‌کننده CKD) مستقیما یک عامل ضد-پلاکت را با دیگری مقایسه کردند. پنجاه-شش مطالعه جدید به این به‌روزرسانی 2021 اضافه شدند. هفت مطالعه که در اصل از مرور سال 2013 حذف شده بودند، گنجانده شدند، اگرچه دوره پیگیری کمتر از دو ماه داشتند.

حوزه‌های تولید تصادفی توالی و پنهان‏‌سازی تخصیص به‌ ترتیب در 16 و 22 مطالعه، در معرض خطر پائین سوگیری قرار داشتند. شصت-چهار مطالعه روش‌های کم‌-خطری را برای کورسازی شرکت‌کنندگان و محققان گزارش کردند؛ روند ارزیابی پیامد در 41 مطالعه کورسازی شد. چهل-یک مطالعه در معرض خطر پائین سوگیری ریزش نمونه (attrition bias)، 50 مطالعه در معرض خطر پائین سوگیری گزارش‌دهی انتخابی، و 57 مطالعه در معرض خطر پائین دیگر منابع بالقوه سوگیری قرار داشتند.

عوامل ضد-پلاکت در مقایسه با دارونما یا عدم-درمان، احتمالا میزان بروز انفارکتوس میوکارد را کاهش می‌دهند (18 مطالعه، 15,289 شرکت‌کننده: RR: 0.88؛ 95% CI؛ 0.79 تا 0.99؛ I² = 0%؛ شواهد با قطعیت متوسط). عوامل ضد-پلاکت اثرات نامشخصی بر سکته مغزی کشنده یا غیر-کشنده داشته (12 مطالعه، 10,382 شرکت‌کننده: RR: 1.01؛ 95% CI؛ 0.64 تا 1.59، I² = 37%؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین) و ممکن است تاثیری اندک یا عدم تاثیر بر مرگ ناشی از هر علتی بر جای بگذارند (35 مطالعه، 18,241 شرکت‌کننده: RR: 0.94؛ 95% CI؛ 0.84 تا 1.06؛ I² = 14%؛ شواهد با قطعیت پائین). درمان ضد-پلاکت احتمالا خطر خونریزی عمده را در افراد مبتلا به CKD و افراد تحت درمان با همودیالیز (haemodialysis; HD) افزایش می‌دهد (29 مطالعه، 16,194 شرکت‌کننده: RR: 1.35؛ 95% CI؛ 1.10 تا 1.65؛ I² = 12%؛ شواهد با قطعیت متوسط). علاوه بر این، درمان ضد-پلاکت می‎‌تواند خطر خونریزی خفیف را در افراد مبتلا به CKD و افراد تحت درمان با HD افزایش دهد (21 مطالعه، 13,218 شرکت‌کننده: RR: 1.55؛ 95% CI؛ 1.27 تا 1.90؛ I² = 58%؛ شواهد با قطعیت پائین). درمان ضد-پلاکت ممکن است ترومبوز دسترسی عروقی دیالیز اولیه را کاهش دهد (8 مطالعه، 1525 شرکت‌کننده) RR: 0.52؛ 95% CI؛ 0.38 تا 0.70، شواهد با قطعیت پائین). عوامل ضد-پلاکت ممکن است دو برابر شدن سطح کراتینین سرم را در CKD کاهش دهند (3 مطالعه، 217 شرکت‌کننده: RR: 0.39؛ 95% CI؛ 0.17 تا 0.86؛ I² = 8%؛ شواهد با قطعیت پائین). اثرات درمانی عوامل ضد-پلاکت بر سکته مغزی، مرگ قلبی‌عروقی، نارسایی کلیه، از دست دادن گرافت پیوند کلیه، رد پیوند، کلیرانس کراتینین، پروتئینوری، شکست دسترسی دیالیز، از دست دادن باز بودن اولیه بدون کمک، عدم دستیابی به شرایط مناسب برای دیالیز، نیاز به مداخله و بستری در بیمارستان ناشی از بیماری قلبی‌عروقی نامشخص بودند. داده‌های محدودی برای مقایسه‌های مستقیم سر-به-سر داروهای ضد-پلاکت، از جمله پراسوگرل، تیکاگرلور، دوزهای مختلف کلوپیدوگرل، آبسیکسیماب، دفیبروتاید، سارپوگرلات و براپروست در دسترس بودند.