سرطان آندومتر سرطانی است که از پوشش داخلی رحم ایجاد می‌شود. اکثر زنان مبتلا به سرطان آندومتر زمانی تشخیص داده می‌شوند که تومور آنها هنوز محدود به بدنه رحم باشد. با این حال، حدود 10% از زنان مبتلا به سرطان آندومتر زمانی تشخیص داده می‌شوند که بیماری در مراحل پیشرفته قرار دارد. این گروه از بیماران تمایل به بقای بسیار ضعیف‌تری دارند.
درمان زنان مبتلا به سرطان آندومتر پیشرفته یا عود کننده چالش‌برانگیز است زیرا اغلب آنها از بیماری‌های دیگر رنج می‌برند و شیمی‌درمانی تهاجمی با یا بدون جراحی ممکن است مفید نبوده یا حتی مضر باشد. تصور می‌شود که هورمون درمانی در این موارد به راحتی انجام شده و عوارض جانبی کمتری را نسبت به شیمی‌درمانی سیستمیک (درمان استاندارد) ایجاد می‌کند.
هدف از این مرور، ارزیابی متون علمی موجود در مورد تاثیر درمان هورمونی بر بقای بیماران مبتلا به سرطان آندومتر پیشرفته یا عود کننده بود. ما شش کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده (RCT) را پیدا کردیم که درمان هورمونی را در اشکال و ترکیب‌های مختلف در 542 بیمار واجد شرایط ارزیابی کردند. برای نشان دادن اینکه هورمون درمانی بقای این بیماران را بهبود می‌بخشد یا خیر، شواهد کافی را نیافتیم.
محدودیت‌های اصلی مرور عبارت بودند از تعداد کم بیمارانی که در RCTها گنجانده شدند، تنوع جمعیت بیمار و عوامل هورمونی مورد استفاده و این واقعیت که کیفیت زندگی بیماران در هیچ یک از کارآزمایی‌ها گزارش نشد. کیفیت زندگی با درمان به ویژه برای شرایطی که نرخ بقای ضعیفی دارد، مهم است.
ما شواهد کافی را پیدا نکردیم مبنی بر اینکه درمان هورمونی به هر شکل، دوز یا به عنوان بخشی از درمان ترکیبی، بقای بیماران مبتلا به سرطان آندومتر پیشرفته یا عود کننده را بهبود می‌بخشد. با این حال، برای نشان دادن تاثیر مداخله بر بقا، تعداد زیادی از بیماران مورد نیاز خواهند بود و هیچ یک از RCTهای واردشده تعداد کافی بیماران را برای نشان دادن تفاوت معنی‌دار در اختیار نداشتند. در صورت عدم اثبات مزیت مداخله بر بقا و ناهمگونی (heterogeneity) در جمعیت بیماران، تصمیم به استفاده از هر نوع درمان هورمونی باید فردی و با هدف تسکین بیماری باشد. این موضوع مورد بحث است که پیامدهایی مانند کیفیت زندگی، پاسخ درمانی یا اقدامات تسکین‌بخش مانند تسکین نشانه‌ها باید بر بقای کلی و PFS به عنوان اهداف اصلی کارآزمایی‌های آینده ترجیح داده شوند یا خیر.
سرطان آندومتر (endometrial cancer) عبارت است از سرطان پوشش داخلی رحم و در سراسر جهان هفتمین سرطان شایع را در زنان تشکیل می‌دهد. تصور می‌شود که درمان با هورمون در بیماران مبتلا به سرطان آندومتر مفید باشد.
ارزیابی نشانه‌ها، اثربخشی و بی‌خطری (safety) هورمون درمانی برای سرطان اپیتلیال آندومتر پیشرفته یا عودکننده.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه سرطان‌های زنان در کاکرین، MEDLINE؛ EMBASE را تا می 2009 و CENTRAL (شماره 2، 2009) را جست‌وجو کردیم. ه‌چنین پایگاه‌های ثبت کارآزمایی‌های بالینی، چکیده مقالات نشست‌های علمی، فهرست منابع مطالعات واردشده را جست‌وجو کرده، و با متخصصان در این زمینه تماس گرفتیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) که درمان هورمونی را در زنان بزرگسال مبتلا به سرطان آندومتر پیشرفته یا عود کننده، مورد مطالعه قرار دادند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌ها را خلاصه کرده و خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کردند. مقایسه‌ها به آنالیزهای تک-کارآزمایی محدود شد، بنابراین داده‌ها را در متاآنالیز ترکیب نکردیم.
شش کارآزمایی را با 542 شرکت‌کننده پیدا کردیم که معیارهای ورود را داشتند. این کارآزمایی‌ها اثربخشی درمان هورمونی را در زنان مبتلا به سرطان آندومتر پیشرفته یا عود کننده به صورت یک عامل تکی، یا قسمتی از درمان ترکیبی و به عنوان دوز کم در مقابل دوز بالا، ارزیابی کردند.
همه مقایسه‌ها به آنالیزهای تک-کارآزمایی محدود شدند، جایی که هیچ شواهدی را پیدا نکردیم مبنی بر اینکه درمان هورمونی به عنوان یک عامل منفرد یا یک درمان ترکیبی، بقای کلی یا بقای پنج ساله بدون بیماری را در زنان مبتلا به سرطان آندومتر پیشرفته یا عود کننده طولانی‌تر کند. با این حال، درمان هورمونی با دوز پائین در مقایسه با درمان هورمونی با دوز بالا ممکن است از نظر بقای کلی و بقای بدون پیشرفت بیماری (progression-free survival; PFS) مزیت داشته باشد (به ترتیب، HR: 1.31؛ 95% CI؛ 1.04 تا 1.66 و HR: 1.35؛ 95% CI؛ 1.07 تا 1.71).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.