هشتادوچهار مطالعه (شامل 10,990 زن) معیارهای ورود ما را داشتند. شصت‌ونه مطالعه، شامل 8928 زن، داده‌هایی را ارائه دادند. بیشتر مطالعات شامل زنانی بودند که تحت زایمان سزارین الکتیو (elective) قرار گرفتند. بسیاری از مطالعات کوچک و دارای خطر نامشخص سوگیری بوده و گاهی اوقات تعداد رویدادها اندک بودند. قطعیت کلی شواهد که با استفاده از GRADE ارزیابی شد، در سطح متوسط تا بسیار پائین قرار گرفت.

آنتاگونیست‌های 5-HT₃ ما متوجه شدیم که بروز تهوع حین انجام جراحی ممکن است با آنتاگونیست‌های 5-HT₃ کاهش یابد (میانگین خطر نسبی (aRR): 0.55؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.42 تا 0.71، 12 مطالعه، 1419 زن، شواهد با قطعیت پائین). ممکن است استفراغ حین انجام جراحی کاهش یابد اما شواهد در این زمینه بسیار نامطمئن است (aRR: 0.46؛ 95% CI؛ 0.29 تا 0.73، 11 مطالعه، 1414 زن، شواهد با قطعیت بسیار پائین). احتمالا تهوع پس از انجام جراحی کاهش می‌یابد (aRR: 0.40؛ 95% CI؛ 0.30 تا 0.54، 10 مطالعه، 1340 زن، شواهد با قطعیت متوسط)، و این داروها ممکن است باعث کاهش استفراغ پس از جراحی شوند (aRR: 0.47؛ 95% CI؛ 0.31 تا 0.69، 10 مطالعه، 1450 زن، شواهد با قطعیت پائین).

آنتاگونیست‌های دوپامین: ما دریافتیم که آنتاگونیست‌های دوپامین ممکن است بروز تهوع حین جراحی را کاهش دهند اما شواهد بسیار نامطمئن است (aRR: 0.38؛ 95% CI؛ 0.27 تا 0.52، 15 مطالعه، 1180 زن، شواهد با قطعیت بسیار پائین). آنتاگونیست‌های دوپامین ممکن است بروز استفراغ حین جراحی (aRR: 0.41؛ 95% CI؛ 0.28 تا 0.60، 12 مطالعه، 942 زن، شواهد با قطعیت پائین) و تهوع پس از جراحی (aRR: 0.61؛ 95% CI؛ 0.48 تا 0.79، 7 مطالعه، 601 زن، شواهد با قطعیت پائین) را کاهش دهند. ما مطمئن نیستیم که آنتاگونیست‌های دوپامین، بروز استفراغ پس از جراحی را کاهش می‌دهند یا خیر (aRR: 0.63؛ 95% CI؛ 0.44 تا 0.92، 9 مطالعه، 860 زن، شواهد با قطعیت بسیار پائین).

کورتیکواستروئیدها (استروئیدها): ما مطمئن نیستیم که تهوع حین جراحی (aRR: 0.56؛ 95% CI؛ 0.37 تا 0.83، 6 مطالعه، 609 زن، شواهد با قطعیت بسیار پائین) هم‌چنین استفراغ حین جراحی (aRR: 0.52؛ 95% CI؛ 0.31 تا 0.87، 6 مطالعه، 609 زن، شواهد با قطعیت بسیار پائین) با کورتیکواستروئیدها کاهش می‌یابند یا خیر. آنها احتمالا تهوع پس از جراحی را کاهش داده (aRR: 0.59؛ 95% CI؛ 0.49 تا 0.73، 6 مطالعه، 733 زن، شواهد با قطعیت متوسط)، و ممکن است بروز استفراغ پس از جراحی را نیز کاهش دهند (aRR: 0.68؛ 95% CI؛ 0.49 تا 0.95، 7 مطالعه، 793 زن، شواهد با قطعیت پائین).

آنتی‌هیستامین‌ها: آنتی‌هیستامین‌ها ممکن است تاثیری اندک تا عدم تاثیر بر بروز تهوع حین جراحی (RR: 0.99؛ 95% CI؛ 0.47 تا 2.11، 1 مطالعه، 149 زن، شواهد با قطعیت بسیار پائین) یا استفراغ حین جراحی (هیچ رویدادی در یک مطالعه انجام شده روی 149 زن رخ نداد) داشته باشند. آنتی‌هیستامین‌ها ممکن است تهوع پس از جراحی را کاهش دهند (aRR: 0.44؛ 95% CI؛ 0.30 تا 0.64، 4 مطالعه، 514 زن، شواهد با قطعیت پائین)، با این حال، مطمئن نیستیم که استفراغ پس از جراحی را نیز کاهش می‌دهند یا خیر (aRR: 0.48؛ 95% CI؛ 0.29 تا 0.81، 3 مطالعه، 333 زن، شواهد با قطعیت بسیار پائین).

آنتی‏کولینرژیک‌ها: آنتی‏کولینرژیک‌ها ممکن است تهوع حین جراحی را کاهش دهند (aRR: 0.67؛ 95% CI؛ 0.51 تا 0.87، 4 مطالعه، 453 زن، شواهد با قطعیت پائین) اما احتمالا تاثیری اندک تا عدم تاثیر بر استفراغ حین جراحی می‌گذارند (aRR: 0.79؛ 95% CI؛ 0.40 تا 1.54، 4 مطالعه، 453 زن، شواهد با قطعیت بسیار پائین). در هیچ مطالعه‌ای، تاثیر آنها بر تهوع پس از جراحی بررسی نشد، اما ممکن است استفراغ پس از جراحی را کاهش دهند (aRR: 0.55؛ 95% CI؛ 0.41 تا 0.74، 1 مطالعه، 161 زن، شواهد با قطعیت پائین).

آرام‌بخش‌ها: ما دریافتیم که آرام‌بخش‌ها احتمالا تهوع حین جراحی (aRR: 0.65؛ 95% CI؛ 0.51 تا 0.82، 8 مطالعه، 593 زن، شواهد با قطعیت متوسط) و استفراغ حین جراحی (aRR: 0.35؛ 95% CI؛ 0.24 تا 0.52، 8 مطالعه، 593 زن، شواهد با قطعیت متوسط) را کاهش می‌دهند. با این حال، مطمئن نیستیم که تهوع پس از جراحی را کاهش می‌دهند یا خیر (aRR: 0.25؛ 95% CI؛ 0.09 تا 0.71، 2 مطالعه، 145 زن، شواهد با قطعیت بسیار پائین) و ممکن است استفراغ پس از جراحی را کاهش دهند (aRR: 0.09؛ 95% CI؛ 0.03 تا 0.28، 2 مطالعه، 145 زن، شواهد با قطعیت پائین).

آنتاگونیست‌های اوپیوئیدی: هیچ مطالعه‌ای برای ارزیابی تهوع یا استفراغ حین جراحی وجود نداشت. آنتاگونیست‌های اوپیوئیدی ممکن است منجر به تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در تعداد زنانی شوند که دچار تهوع پس از جراحی (aRR: 0.75؛ 95% CI؛ 0.39 تا 1.45، 1 مطالعه، 120 زن، شواهد با قطعیت پائین) یا استفراغ پس از جراحی (aRR: 1.25؛ 95% CI؛ 0.35 تا 4.43، 1 مطالعه، 120 زن، شواهد با قطعیت پائین) می‌شوند.

طب فشاری: این موضوع که طب فشاری/طب سوزنی، تهوع حین جراحی را کاهش می‌دهد یا خیر، نامطمئن است (aRR: 0.55؛ 95% CI؛ 0.41 تا 0.74، 9 مطالعه، 1221 زن، شواهد با قطعیت بسیار پائین). طب فشاری ممکن است استفراغ حین جراحی را کاهش دهد (aRR: 0.52؛ 95% CI؛ 0.33 تا 0.80، 9 مطالعه، 1221 زن، شواهد با قطعیت پائین) اما این‌که تهوع پس از جراحی (aRR: 0.46؛ 95% CI؛ 0.27 تا 0.75، 7 مطالعه، 1069 زن، شواهد با قطعیت بسیار پائین) یا استفراغ پس از جراحی (aRR: 0.52؛ 95% CI؛ 0.34 تا 0.79؛ 7 مطالعه، 1069 زن، شواهد با قطعیت بسیار پائین) را کاهش می‌دهد یا خیر، نامطمئن است.

زنجبیل: مشخص نیست زنجبیل تفاوتی را در تعداد زنانی که دچار تهوع حین جراحی (aRR: 0.66؛ 95% CI؛ 0.36 تا 1.21، 2 مطالعه، 331 زن، شواهد با قطعیت بسیار پائین)، استفراغ حین جراحی (aRR: 0.62؛ 95% CI؛ 0.38 تا 1.00، 2 مطالعه، 331 زن، شواهد با قطعیت بسیار پائین)، تهوع پس از جراحی (aRR: 0.63؛ 95% CI؛ 0.22 تا 1.77؛ 1 مطالعه، 92 زن، شواهد با قطعیت بسیار پائین)، و استفراغ پس از جراحی (aRR: 0.20؛ 95% CI؛ 0.02 تا 1.65؛ 1 مطالعه، 92 زن، شواهد با قطعیت بسیار پائین) می‌شوند، ایجاد می‌کند یا خیر.

مطالعات معدودی پیامدهای ثانویه را از جمله عوارض جانبی یا دیدگاه‌های زنان ارزیابی کردند.