سوال مطالعه مروری
آیا پلیت‌های قابل جذب (قابل تجزیه زیستی) برای تثبیت استخوان‌های صورت پس از جراحی اصلاح فک (ارتوگناتیک) بهتر از پلیت‌های تیتانیوم (فلزی) هستند؟
پیشینه
کم یا زیاد شدن رشد یک یا هر دو استخوان فک می‌تواند منجر به کاهش عملکرد و ظاهر ناخوشایند صورت شود، که هر کدام ممکن است تاثیرات روانی‌اجتماعی پایدار و قابل توجهی داشته باشند. درمان در موارد شدید ممکن است نیاز به ترکیبی از دستگاه‌های ارتودنسی و جراحی ارتوگناتیک (جراحی اصلاحی) داشته باشد. پس از جراحی، استخوان برش داده شده باید ثابت بماند تا از بهبودی بهینه اطمینان حاصل شود. پلیت‌های تیتانیوم مورد استفاده برای تثبیت به نام «استاندارد طلایی» شناخته شده‌اند، اما پیشرفت‌های اخیر در مواد بیولوژیکی موجب افزایش استفاده از پلیت‌ها یا پیچ‌های قابل جذب در جراحی اصلاح فک شده است. به نظر می‌رسد استفاده از پلیت‌های قابل جذب برای تثبیت استخوان‌های صورت ممکن است منجر به کاهش نیاز به جراحی بیشتر برای حذف پلیت‌های فلزی شود. با این حال، به نظر می‌رسد در حالی که پلیت‌های قابل جذب، مزایای خاصی نسبت به پلیت‌های فلزی داشته باشند، نگرانی‌هایی در مورد استحکام تثبیت، مدت زمان لازم برای جذب آنها (قابل جذب بودن)، احتمال واکنش‌های خارجی بدن، و برخی از مشکلات تکنیکی که با پلیت‌های قابل جذب ایجاد شدند باقی می‌ماند.
ویژگی‌های مطالعه
ما دو مطالعه را وارد کردیم که در مجموع 103 شرکت‌کننده را تجزیه‌وتحلیل کردند. شواهد این مرور تا 20 ژانویه 2017 به روز شده است. شرکت‌کنندگان مطالعه، بزرگسالان بالای 16 سال بودند. یک مطالعه پیچ‌ها و پلیت‌های تیتانیوم (titanium plates) را با پلیت‌های قابل جذب و مطالعه دیگر پیچ‌های تیتانیوم را با پیچ‌های قابل جذب مقایسه کرد. یک مطالعه در چین و مطالعه دیگر در آلمان انجام شدند.
نتایج کلیدی
هر دو مطالعه در معرض خطر سوگیری (bias) بالایی قرار داشتند و داده‌های بسیار محدودی را ارائه کردند. ما شواهد کافی برای تعیین اینکه پلیت‌های تیتانیوم یا پلیت‌های قابل جذب برای تثبیت استخوان‌ها پس از جراحی اصلاح فک بهتر است یا خیر، در اختیار نداریم. این مرور شواهد کافی برای نشان دادن تفاوت در درد و ناراحتی پس از جراحی، سطح رضایت بیمار، مواجهه با پلیت یا عفونت برای تثبیت پلیت و پیچ با استفاده از مواد تیتانیوم یا قابل جذب ارائه نکرد.
کیفیت شواهد
هر دو مطالعه وارد شده در معرض خطر بالای سوگیری ارزیابی شدند و شواهد بسیار محدود و ضعیف دارای کیفیت بسیار پائین بودند.
برای تعیین این که پلیت‌های تیتانیوم یا پلیت‌های قابل جذب برای تثبیت استخوان‌ها پس از جراحی ارتوگناتیک برتر هستند یا خیر، شواهد کافی در اختیار نداریم. این مرور شواهد کافی برای نشان دادن تفاوت در درد و ناراحتی پس از جراحی، سطح رضایت بیمار، مواجهه با پلیت یا عفونت برای تثبیت پلیت و پیچ با استفاده از مواد تیتانیوم یا قابل جذب ارائه نکرد.
شناخت بعضی از محدودیت‌های پلیت‌های تیتانیوم (titanium plates) و پیچ‌هایی که برای ثابت کردن استخوان‌ها استفاده می‌شود، باعث توسعه پلیت‌های تولید شده از مواد قابل جذب زیستی شده است. در حالی که به نظر می رسد در جراحی ارتوگناتیک (orthognathic) پلیت‌های قابل جذب نسبت به پلیت‌های فلزی مزایای بالینی داشته باشند، در مورد استحکام تثبیت و طول مدت نیاز به آن از نظر تخریب و احتمال واکنش‌های خارجی بدن نگرانی‌هایی باقی می‌ماند. این مرور، استفاده از پلیت‌های تیتانیوم را در برابر پلیت‌های قابل جذب زیستی در جراحی ارتوگناتیک مقایسه کرد و یک نسخه به‌روز از مرور کاکرین است که اولین بار در سال 2007 منتشر شد.
مقایسه تاثیرات سیستم‌های تثبیت قابل جذب زیستی با سیستم‌های تیتانیوم مورد استفاده در طول جراحی ارتوگناتیک.
متخصص اطلاعات گروه سلامت دهان در کاکرین بانک‌های اطلاعاتی زیر را جست‌وجو کرد: پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه سلامت دهان در کاکرین (تا 20 ژانویه 2017)؛ پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ شماره 11، 2016) در کتابخانه کاکرین (در 20 ژانویه 2017 جست‌وجو شد)؛ MEDLINE Ovid (از 1946 تا 20 ژانویه 2017)؛ Embase Ovid (از 1980 تا 20 ژانویه 2017). مرکز ثبت کارآزمایی‌های بالینی در حال انجام مؤسسات ملی سلامت ایالات متحده، (clinicaltrials.gov، در 20 ژانویه 2017 جست‌وجو شد)، و پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (در 20 ژانویه 2017 جست‌وجو شد) را برای یافتن کارآزمایی‌های در حال انجام جست‌وجو کردیم. هنگام جست‌وجوی بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی هیچ محدودیتی از نظر زبان یا تاریخ نشر اعمال نشد.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده که استفاده از سیستم‌های تثبیت قابل جذب زیستی را در برابر تیتانیوم برای جراحی ارتوگناتیک در بزرگسالان مقایسه کردند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم نتایج جست‌وجوهای الکترونیکی را غربالگری کردند، داده‌ها را استخراج کرده و خطر سوگیری (bias) مطالعات وارد شده را ارزیابی کردند. اختلاف‌نظرات را با بحث حل کردیم. ناهمگونی بالینی بین کارآزمایی‌های وارد شده از تجمیع داده‌ها جلوگیری کرد، و فقط یک خلاصه توصیفی ارائه شد.
این مرور دو کارآزمایی را وارد کرد، که شامل 103 شرکت‌کننده بود، یک کارآزمایی پلیت‌ها و پیچ‌های تیتانیوم را با پلیت‌ها و پیچ‌های قابل جذب و کارآزمایی دیگر پیچ‌های تیتانیوم و قابل جذب را با هم مقایسه کرد. هر دو مطالعه در معرض خطر سوگیری (bias) بالایی قرار داشتند و داده‌های بسیار محدودی را برای پیامدهای اولیه این مرور ارائه دادند. تمام شرکت‌کنندگان یک کارآزمایی از ناراحتی خفیف تا متوسط پس از جراحی رنج می‌بردند و تفاوت بین دو گروه دریافت کننده پلیت در دوره‌های مختلف پیگیری دارای اهمیت آماری نبود. میانگین نمرات رضایت‌مندی بیماران از 7.43 تا 8.63 (بین 0 تا 10) بود که تفاوت بین دو گروه در دوره پیگیری دارای اهمیت آماری نبود. عوارض جانبی گزارش شده در یک مطالعه مواجهه با دو پلیت در هر گروه بود که بین ماه‌های سوم و نهم رخ داد. مواجهه با پلیت به طور عمده در ناحیه خلفی ماگزیلاری اتفاق افتاد، به جز وجود یک پلیت تیتانیومی که در ناحیه پرمولار مندیبولار (mandibular premolar) اتفاق افتاد. علل شناخته شده عفونت با شل شدن پیچ‌ها و باز شدن زخم مرتبط بود و تفاوت در نرخ عفونت بین پلیت‌های تیتانیوم (3/196)، و قابل جذب (3/165) دارای اهمیت آماری نبود.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.