شل‌کننده‌های عضلانی برای تسکین علامتی کوتاه‌مدت در بیماران مبتلا به کمردرد حاد و مزمن موثر هستند. با این حال، میزان بروز خواب‌آلودگی، سرگیجه و دیگر عوارض جانبی زیاد است. شل‌کننده‌های عضلانی باید با احتیاط استفاده شده و به صلاحدید پزشک سپرده شود تا مزایا و معایب را سنجیده و تشخیص دهد که یک بیمار خاص کاندید مناسبی برای دریافت دوره‌های شل‌کننده‌های عضلانی است یا خیر. انجام کارآزمایی‌های بزرگ و با کیفیت بالا مورد نیاز است تا شل‌کننده‌های عضلانی را مستقیما با ضددردها یا NSAIDها مقایسه کرده و مطالعات آینده باید بر کاهش بروز و شدت عوارض جانبی تمرکز داشته باشند.
شل‌کننده‌های عضلانی در مدیریت کمردرد غیراختصاصی موثر هستند، اما عوارض جانبی آنها، مستلزم استفاده از آنها با احتیاط است. انجام کارآزمایی‌هایی مورد نیاز است که ارزیابی کنند شل‌کننده‌های عضلانی موثرتر از ضددردها یا داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی هستند.
استفاده از شل‌کننده‌های عضلانی (muscle relaxant) در مدیریت کمردرد غیراختصاصی (non-specific low back pain) بحث‌برانگیز است. مشخص نیست که این عوامل موثر هستند یا خیر، و نگرانی‌هایی در مورد عوارض جانبی احتمالی آنها ایجاد شده است.
هدف از انجام این مرور، پاسخ به این سوال بود که عوامل شل‌کننده عضلانی در درمان کمردرد غیراختصاصی چه تاثیری دارند.
جست‌وجوی کامپیوتری در کتابخانه کاکرین (شماره 3، 2002)، MEDLINE (1966 تا اکتبر 2002) و EMBASE (1988 تا اکتبر 2002) انجام شد. این بانک‌های اطلاعاتی با استفاده از الگوریتم توصیه‌شده توسط گروه بازبینی کاکرین (Cochrane Back Review Group) جست‌وجو شدند. منابع ذکرشده در مقالات و دیگر متون علمی مرتبط غربالگری شدند.
کارآزمایی‌های تصادفی‌ساز شده و/یا کنترل‌شده دوسو کور (double-blind)، شامل بیمارانی با تشخیص کمردرد غیراختصاصی، تحت درمان با شل‌کننده‌های عضلانی به عنوان تک درمانی (monotherapy) یا همراه با دیگر روش‌های درمانی، برای مرور گنجانده شدند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم ارزیابی کیفیت روش‌شناسی (methodology) و استخراج داده‌ها را انجام دادند. آنالیز نه تنها شامل یک آنالیز کمّی (quantitative) (تجمیع آماری) بلکه شامل یک آنالیز کیفی («سنتز بهترین شواهد») نیز بود. این شامل ارزیابی قدرت شواهد برای نتیجه‌گیری‌های مختلف با استفاده از یک سیستم رتبه‌بندی، مبتنی بر کیفیت و پیامدهای مطالعات گنجانده‌شده، بود. شواهد به عنوان شواهد «قوی»، «متوسط»، «محدود شده»، «دارای تعارض» یا «بدون شواهد» طبقه‌بندی شدند.
سی کارآزمایی معیارهای ورود را داشتند. بیست و سه کارآزمایی (77%) با کیفیت بالا بوده، و 24 کارآزمایی (80%) در مورد کمردرد حاد انجام شدند. چهار کارآزمایی بنزودیازپین‌ها، 11 مورد غیر از بنزودیازپین‌ها و دو مورد شل‌کننده عضلانی ضداسپاسم را در مقایسه با دارونما (placebo) مورد مطالعه قرار دادند. نتایج نشان دادند که شواهدی قوی وجود دارد حاکی از آنکه هر یک از این شل‌کننده‌های عضلانی برای بیماران مبتلا به LBP حاد در تسکین کوتاه‌مدت درد موثرتر از دارونما هستند. RR ترکیبی برای داروهایی غیر از بنزودیازپین‌ها در مقابل دارونما پس از دو تا چهار روز معادل 0.80 [95% CI؛ 0.71 تا 0.89] برای تسکین درد و 0.49 [95% CI؛ 0.25 تا 0.95] برای اثربخشی کلی بود. با این حال، در بیمارانی که شل‌کننده‌های عضلانی دریافت کردند، عوارض جانبی، با نسبت خطر (relative risk) معادل 1.50 [95% CI؛ 1.14 تا 1.98] و به ویژه عوارض جانبی سیستم عصبی مرکزی، به‌طور قابل توجهی شیوع بیشتری داشتند (RR 2.04؛ 95% CI؛ 1.23 تا 3.37). شل‌کننده‌های عضلانی مختلف از نظر عملکرد مشابه بودند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.